"Στη χώρα του Σαχέμπ."
Ο Σαχέμπ πέθανε
στη χώρα που δεν πεθαίνει κανείς.
Στη χώρα του Σαχέμπ ή ζεις για πάντα ή σε σκοτώνουν.
Μα,
ο Σαχέμπ πέθανε.
Μαζεύτηκε κόσμος πολύς
να θαυμάσει το γεγονός.
Ψάξανε για αίμα
μην ήταν φονικό
στη χώρα των φονιάδων.
Ψάξανε για νερό
επάνω του το ρίξαν
μπας και κοιμάται
στη χώρα της αιώνιας ανάπαυσης.
Μπά, ο Σαχέμπ πέθανε.
Κάθησαν ένα γύρο
γύρω απ' τον Σαχέμπ
για να σκεφτούν
και για να καταλάβουν.
Δε μίλησαν για ώρα,
για πολύ.
Σκέφτονταν πως:
-ο Σαχέμπ ήταν μίασμα...
-ο Σαχέμπ ήταν ανθρωπίδιο...
-ο Σαχέμπ ήταν Θεός...
-ο Σαχέμπ ήταν τρελός...
-ο Σαχέμπ τους κορόιδευε...
Κι όταν βράδυασε
στη χώρα που δεν πεθαίνει κανείς
στη χώρα του Σαχέμπ
πολλοί,
κι άλλοι ακόμα,
ακολούθησαν τον Σαχέμπ
στο δρόμο που χάραξε._
Το παραπάνω γράφτηκε στις 30-08-1991 και αποτέλεσε το έναυσμα και το σενάριο του ομώνυμου κόμικ της συμμετοχής της Δέσποινας Ράμπια και του Γιώργου Σπίθα στη Β΄ Πανελλήνια Έκθεση Κόμικς, η οποία πραγματοποιήθηκε μεταξύ 29ης Μαϊου και 21ης Ιουνίου 1992 στο "Μύλο" της Θεσσαλονίκης.
στη χώρα που δεν πεθαίνει κανείς.
Στη χώρα του Σαχέμπ ή ζεις για πάντα ή σε σκοτώνουν.
Μα,
ο Σαχέμπ πέθανε.
Μαζεύτηκε κόσμος πολύς
να θαυμάσει το γεγονός.
Ψάξανε για αίμα
μην ήταν φονικό
στη χώρα των φονιάδων.
Ψάξανε για νερό
επάνω του το ρίξαν
μπας και κοιμάται
στη χώρα της αιώνιας ανάπαυσης.
Μπά, ο Σαχέμπ πέθανε.
Κάθησαν ένα γύρο
γύρω απ' τον Σαχέμπ
για να σκεφτούν
και για να καταλάβουν.
Δε μίλησαν για ώρα,
για πολύ.
Σκέφτονταν πως:
-ο Σαχέμπ ήταν μίασμα...
-ο Σαχέμπ ήταν ανθρωπίδιο...
-ο Σαχέμπ ήταν Θεός...
-ο Σαχέμπ ήταν τρελός...
-ο Σαχέμπ τους κορόιδευε...
Κι όταν βράδυασε
στη χώρα που δεν πεθαίνει κανείς
στη χώρα του Σαχέμπ
πολλοί,
κι άλλοι ακόμα,
ακολούθησαν τον Σαχέμπ
στο δρόμο που χάραξε._
Το παραπάνω γράφτηκε στις 30-08-1991 και αποτέλεσε το έναυσμα και το σενάριο του ομώνυμου κόμικ της συμμετοχής της Δέσποινας Ράμπια και του Γιώργου Σπίθα στη Β΄ Πανελλήνια Έκθεση Κόμικς, η οποία πραγματοποιήθηκε μεταξύ 29ης Μαϊου και 21ης Ιουνίου 1992 στο "Μύλο" της Θεσσαλονίκης.
_____________________________________________________________________
Σχετικά με την πρώτη ατομική έκθεση "Σπίθας", (Οκτώβριος 2004).
Α. Eνότητα έργων : «ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΣΩΜΑΤΟΣ», 2003.
Επαναπροσδιορίζοντας τη διάθεσή μου για ζωή, μεταξύ του 2000 και του 2002, αυξήθηκε κατακόρυφα η όρεξή μου για την πρόσληψη των πάντων. Το απτό και δυσβάστακτο αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας ήταν η αύξηση του βάρους μου κατά 30 κιλά σ’ αυτά τα δύο χρόνια.
Αν ήμουν καλλιτέχνης του κινήματος fluxus, αυτή η αναπροσαρμογή του σώματός μου στο χώρο θα ήταν ένα αργό και διαρκές δρώμενο με αποδέκτες τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μου, οικογένεια και φίλους, οι οποίοι με έβλεπαν ν’ αυξάνω και να επεκτείνομαι...
Η “Γλυπτική Σώματος” πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του-σωτήριου(!)- έτους 2003. Από το Γενάρη ως το Δεκέμβρη αυτού του χρόνου, με εμμονή στην κατανάλωση νερού αντί άλλων ροφημάτων, γλυκαντικού αντί ζάχαρης, κυτταρίνης των χορταρικών και λαχανικών αντί ζωικών πρωτεϊνών και υδατανθράκων του κρέατος, των ζυμαρικών και του ψωμιού και με προτίμηση σε βιταμίνες και ιχνοστοιχεία των φρούτων αντί των οσπρίων και ακόμα με προτίμηση σε προϊόντα τύπου light, χωρίς προσθήκη ζάχαρης (γάλα, τυρί και παγωτά με λίγα λιπαρά ή χωρίς λιπαρά και χυμοί διαιτητικοί) και με αποκλεισμό από τις διατροφικές μου συνήθειες προϊόντων όπως τα γλυκά, τα φαγητά με σάλτσες, τα ποτά και τα αναψυκτικά, έτσι, κατάφερα αργά και σταθερά να χάσω τα υπερβάλλοντα 30 kgr που είχα φορτωθεί. Συνακόλουθα, συνήθισα και σε έναν πιο υγιεινό τρόπο διατροφής.
«-Αντί να τσακίσεις τους μεζέδες, τρώς χόρτα ;», απορούσε ο Γιάννης στις ταβέρνες.
«-Αυτό το είχες από τότε που ήσουν χοντρός ;», ρώταγε ο Παναγής, για να με πειράξει, όταν με έβλεπε με ευμεγέθες πουκάμισο.
«-Μην ακουμπάς το κράνος σου πάνω στο γλυπτό !», έλεγα στην Κωνσταντίνα για την “κολλημένη ζυγαριά” μου. Και :
«-Είναι, μήπως, δυνατό να έχω μια κανάτα με νερό ;», φόρτιζα με ιδιορρυθμία την παρουσία μου σε bar και cafe.
Tα μόνα μη πρακτικά αποτελέσματα της “Γλυπτικής Σώματος” ήταν η αδυναμία χρήσης των ρούχων μου, που “έπλεαν” πια επάνω μου, και η καταστροφή της ζυγαριάς μου, λόγω υπερβάλλουσας χρήσης. Ανεπιθύμητο αποτέλεσμα ήταν μια αναιμία, λόγω έλλειψης σιδήρου.
Τα παραπάνω διορθώθηκαν με επαναχρησιμοποίηση ρούχων του παρελθόντος ή αγορά νέων, με χρήση δανεικής ζυγαριάς και με συνταγογράφηση από τον παθολόγο μου υγρών σκευασμάτων σιδήρου.
Η “Γλυπτική Σώματος” αποτελεί πρόταση για τη σμίλευση της φιγούρας μας, όχι -ακριβώς- σύμφωνα με τα προβαλλόμενα, ισχνά “πρότυπα” του -γενικά- παχύσαρκου δυτικού κόσμου, αλλά σύμφωνα με τις αρχές της υγιεινής διατροφής και της μεσογειακής δίαιτας.
Τα έργα, που παρουσιάζονται, ολοκληρώθηκαν παράλληλα με τα βιοποριστικά επαγγέλματα του διοικητικού-λογιστικού υπαλλήλου με σύμβαση και του νυχτερινού βοηθού σε cafe-bar και είναι τα εξής :
1. "Αναπλήρωση σιδήρου". Γυάλινοι περιέκτες και τσίγκινο σκέπασμα.
2. "Κολλημένης ζυγαριάς λατρεία". Ζυγαριά και κεράκια εμπορίου.
3. «-Μια υδροχόο και γλυκαντικό αντί για ζάχαρη, παρακαλώ !». Μάρμαρο και περιέκτες υποκατάστατου ζάχαρης.
4. "Αναμνηστικό παντελόνι μαύρο". Μεταχειρισμένο παντελόνι, εφημερίδες και κρεμάστρα.
5. "Αναμνηστικό παντελόνι μολυβί". Όπως πιο πάνω.
6. "Τσίχλες αντί για snacks". Τσίχλα σε συσκευασία ρολού, αλουμινένιο πιάτο.
7. "Δεκατιανό με μήλο". Νεκρή φύση σε γυαλί και διακοσμητικό μπομπονιέρας της βάπτισης του Λευτέρη.
8. "Δεκατιανό με πορτοκάλια". Κι άλλα όπως πιο πάνω.
Β. Ενότητα έργων : «Γραφικη Γλυπτικη», 2004.
- Δεν σας αρέσει η σύγχρονη γραφειοκρατία ; Χάνετε !
Για μένα προσωπικά, είναι, πια, ερεθιστική η συλλογή εγγράφων με σφραγίδα της δημόσιας υπηρεσίας και υπογραφή του προϊσταμένου του αρμόδιου τμήματός της.
Κάτι που ξεκινάς ως υποχρέωσή σου απέναντι σε τρίτους, συνεχίζεις με έλλειψη φυγοπονίας ή, ακόμα-ακόμα, ενδιαφέρον και κέφι και το οποίο καταλήγει να σ’ ευχαριστεί, εξαιτίας της συνακόλουθης κοινωνικής συνδιαλλαγής, που φέρει καθώς και των κοινωνιολογικών συμπερασμάτων, στα οποία σε οδηγεί -κάτι τέτοιο, λέω- δεν είναι και για εσάς, αν όχι ερεθιστικό, τουλάχιστον ικανοποιητικό ;
“Διαστροφή” καταντάει η επικύρωση -για προσωπική χρήση(!)- φωτοτυπιών εγγράφων, φέρουσα σφραγίδα, ημερομηνία και υπογραφή από τους αξιωματικούς υπηρεσίας των αστυνομικών τμημάτων, για τα έγγραφα που είναι υποχρεωτικό να κατατεθούν ως πρωτότυπα, οπότε τα χάνεις (-Τί κρίμα, έ ;)...
Τα πιο προσιτά έγγραφα με σφραγίδα ελληνικής αρχής είναι τα απαλλακτικά άδειας λειτουργίας καταστήματος (μη υγειονομικού ενδιαφέροντος) από τα αρμόδια γραφεία των δήμων.
Τα πιο “σπαστικά”, εξαιτίας της επίπονης συλλογής πληθώρας άλλων δικαιολογητικών για να τα πάρεις, είναι -ακούω- τα έγγραφα από τα γραφεία των πολεοδομιών, ενώ -από προσωπικές εμπειρίες- πιο δυσπρόσιτα μου φάνηκαν εκείνα των τμημάτων του Τ.Ε.Β.Ε., εξαιτίας της κυριαρχούσας αδυναμίας συνεννόησης.
Η δική μου, φυσικά, γνώση για τη συλλογή εγγράφων είναι αποσπασματική, υποκειμενική και εξαρτώμενη από το πώς είχε πάει η μέρα των υπαλλήλων που συνάντησα.
Ακόμα, για μένα προσωπικά, η ιδιορρυθμία της λατρείας των χαρτιών επεκτείνεται, πέρα από τα επίσημα έγγραφα και, σε κάθε τύπου, είδους, μορφής, μεγέθους, βάρους, υφής και ποιότητας χαρτί. Ό,τι χάρτινο περνάει από τα χέρια μου ή υποπίπτει στην αντίληψή μου, όταν τυχαίνει να έχω -ή να μπορώ να βρω- κατάλληλο μέσο για να το κουβαλήσω, χρησιμοποιείται, επαναχρησιμοποιείται, ανακυκλώνεται ή απλώς συλλέγεται για μελλοντικά ατοπήματα.
Για παράδειγμα, στη μόνιμη κατοικία μου, έχω μια ειδικά φτιαγμένη (όσον αφορά το φωτισμό και τον αερισμό) αποθήκη για τη φύλαξη εφημερίδων προς επαναχρησιμοποίησή τους, πιο “χειροπιαστή” απ’ αυτήν της ανάγνωσης.
Επίσης, για παράδειγμα, στους 8 μήνες εργασίας μου με σύμβαση, ως διοικητικός υπάλληλος Οργανισμού, μάζεψα 3,5 κιλά χαρτί αδρά επεξεργασμένο, για το σκούπισμα των χεριών, εξοικονομώντας το και σκουπίζοντας τα χέρια μου στα μπατζάκια του τζιν παντελονιού (όποτε έπλενα τα χέρια μου στην τουαλέτα) καθώς και άπειρες -από τη μία όψη λευκές- σελίδες Α4, που “έσωζα” από τους καλάθους αχρήστων, δίπλα από τα φωτοτυπικά μηχανήματα της υπηρεσίας (όπου κατέληγαν ως λανθασμένα βγαλμένες φωτοτυπίες), με σκοπό να τις χρησιμοποιήσω για πρόχειρες σημειώσεις.
Ενόχληση μου είχε προκαλέσει -αρχικά- η υποχρέωσή μου, κατά την έναρξη δραστηριότητας ως ελεύθερος επαγγελματίας, να έχω σφραγίδα με τα στοιχεία μου.
« - Οι ζωγράφοι υπογράφουν με πινέλο πάνω στον καμβά, δεν σφραγίζουν έγγραφα !», είχα σκεφτεί.
Βέβαια, τώρα έχω άλλη άποψη, μετά από την αλλαγή επαγγελματικής στέγης, που χρειάστηκε να κάνω, μεταφέροντας την έδρα μου από το Ίλιον Αττικής στη Στεμνίτσα Αρκαδίας. Η μεταβολή αυτή της έδρας, μου δημιούργησε τη νέα υποχρέωση για μια επιπρόσθετη σφραγίδα με τα στοιχεία της καινούριας διεύθυνσης.
Έτσι, τώρα, μου φαίνεται ως “εικαστική πινελιά” και χρωματική κατάθεση της πολιτικής μου ιδεολογίας το “κτύπημα” μιας μαύρης και μιας κόκκινης σφραγίδας, πάνω στα πιστοποιητικά γνησιότητας, τα οποία εκδίδω για τις αναπαραγωγές έργων μου, ή πάνω στα τιμολόγια αγοράς, τις αποδείξεις λιανικής πώλησης, τις αποδείξεις παροχής υπηρεσιών, τα δελτία αποστολής και τα τιμολόγια πώλησης αγαθών.
Το ουσιώδες, που κατατίθεται, σ’ αυτή την πρώτη ατομική μου έκθεση ως επαγγελματίας εικαστικός, είναι ο φετιχισμός στη συλλογή, φύλαξη και παρουσίαση των χαρτιών, γενικά.
Επίσης, η “Γραφική Γλυπτική” αποτελεί πρόταση να δούμε με άλλο μάτι τη γραφειοκρατία και τα προϊόντα της· να τα δούμε με συμπάθεια. Όπως, με συμπάθεια και αλληλεγγύη, πρέπει (ή καλό θα ήταν) να βλέπουμε και τους διοικητικούς υπαλλήλους του δημοσίου τομέα, του ευρύτερου δημοσίου τομέα και των υπηρεσιών των νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου, που εποπτεύονται από το δημόσιο... Άνθρωποι είμαστε όλοι που παλεύουμε -ή έστω αγωνιούμε- για ν’ ανταπεξέλθουμε με την εργασιακή μας συμπεριφορά σ’ ένα ζοφερό κοινωνικό περιβάλλον, όπου επικρατούν προσωπικές ιδιορρυθμίες (συναδέλφων και προϊσταμένων, γειτόνων και συμπολιτών), αλλοτρίωση, ψυχοφθόρα συστήματα παραγωγής, πιεστικές “προτάσεις ψυχαγωγίας” (που εξευτελίζουν την πνευματική μας καλλιέργεια) και, τέλος, αλλοίωση των εννοιών συμβόλων, όπως η ειρήνη, η ελευθερία και η αγάπη.
Τα έργα της ενότητας έργων “Γραφική Γλυπτική” γεννήθηκαν από την ανατροφή σε οικογενειακό περιβάλλον δημοσίων υπαλλήλων, τη -βιαστική- προσωπική εμπειρία εξυπηρέτησης του πολίτη πίσω από ένα γραφείο δημόσιας υπηρεσίας και, ακόμα, από σκέτη ιδιοτροπία και είναι -μέχρι στιγμής- τα παρακάτω :
1. "Έγγραφα" (σε εξέλιξη).
2. "Επικυρώσεις εγγράφων" (σε εξέλιξη).
3. "Πρόχειρο" (2003-2004).
4. "3.500 γραμμάρια χαρτοπετσέτες" (2003-2004).
5. "Πιστοποιητικό γνησιότητας με αναπαραγωγή έργου σε κάρτα" (παρόν).
6. "Πιστοποιητικό γνησιότητας με αναπαραγωγή έργου σε αφίσα" (παρόν).
7. "Μαγειρεύοντας τα βιβλία" (2004).
8. "Τεφτέρια στο ζυγό" (από την πολύχρονη καταγραφή του παντοπώλη Αντωνακόπουλου Θεοδόσιου - 2004).
Γ. ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ, 1999-2004.
Έχοντας ν’ ασχοληθώ με τη ζωγραφική από το 2000, νόμιζα πως, επανακάμπτοντας στο ζωγραφικό επίπεδο, θα κατέθετα τα συμπεράσματα των χρόνων που μεσολάβησαν. Συμπεράσματα της παρατήρησής μου, όσων αφορούν τα χρώματα και την υποτιθέμενη ισορροπία τους (όπως την επικαλούνται συνάδελφοι), όσων αφορούν τις ενδείξεις-σύμβολα σ’ ένα κάδρο, που “ το διαλέγεις γιατί το παινεύεις” (όπως έλεγε ο δάσκαλος) και όσων αφορούν τις χωρικές υπερβάσεις -δηλαδή, για το τί καλείται να είναι πού και πώς- πάνω στο ζωγραφικό τελάρο (όπως έψαχνα εγώ).
Εκτός από την κατάθεση των αναμενόμενων συμπερασμάτων, νόμιζα πως θα εντρυφούσα και σε πρακτικές ή τεχνικές αγαπημένων δασκάλων (που συναντάς σε μουσεία) καθώς και σ’ αυτές αγαπημένων συναδέλφων (που συναντάς στο δρόμο σου), είτε για να δοκιμάσω τη γεύση της δικιάς τους γλύκας (;) όταν αντικρύζουν ένα έργο τους, είτε για να υποφέρω, παράλληλα μ’ εκείνους, το χάσιμο του συντακτικού του ζωγραφικού μας λόγου και την πάλη των παθών της ψυχής μας.
Αναφερόμενοι στα σχέδια μου του 1998-2000 (τότε που παρακολουθούσα το Πρόγραμμα Σπουδών Επιλογής Καλών Τεχνών και Σύγχρονης Τεχνολογίας στο Πολυτεχνείο Κρήτης) και τα οποία εκτέθηκαν το 2004, μου είπαν :
«-Αυτά τα σχέδια θα σε οδηγήσουν κάπου...»
Δεν ξέρω αν αυτό το “κάπου”, όπου οδηγήθηκα, είναι κάπου αλλού ή αν επιμένω ν’ αναπαριστώ τον άνθρωπο, όπως τον αντιλαμβάνομαι να ζει και να συνάπτεται με το κοινωνικό του περιβάλλον και την ψυχική φόρτιση των διαθέσεων μας.
«-Πρέπει να φτιάξεις τη φύση, τα δέντρα, τα σπίτια του χωριού, αυτά αρέσουν, αυτά ξεκουράζουν το μάτι...», μου είπαν επίσης, με την εγκατάστασή μου στην ορεινή Αρκαδία.
Δεν ξέρω αν θα γίνω ποτέ “ιεροφάντης της ομορφιάς” του φυσικού τοπίου. Για μένα ο απέναντι, ο άλλος, είναι ο φορέας του ενδιαφέροντος .
Τον διπλανό μας είναι που προτείνω να κοιτάζουμε με τάση για αναζήτηση ομορφιάς ή και όχι απαραίτητα ομορφιάς. Η εικόνα του ανθρώπου είναι που θα έπρεπε να μας οδηγεί σε προβληματισμό και σε αναζητήσεις ή, από την άλλη, σε γαλήνη και σε αρμονία, νομίζω, με την ταπεινή μου γνώμη. Εξαιτίας των παραπάνω, τα ζωγραφικά έργα που παρουσιάζονται εδώ είναι τα εξής :
1. "Η Τόνια (ποζάρει στα Νεώρια)", 1999. Κάρβουνο και ξηρό παστέλ σε χαρτί.
2. "Το αγγελούδι μας κοιμήθηκε", 2004. Κάρβουνο και ακρυλικά σε καμβά.
3. "Κάτοπτρο Ι", 2004. (Αυτοπροσωπογραφία, 2000). Λάδι σε καμβά, καλυμμένο με αλουμινόχαρτο.
4. "Κάτοπτρο ΙΙ", 2004. (Νίκος Κωστής [+1994], από Λάουρα Πολιτάκη, 2000). Λάδι σε καμβά, καλυμμένο με αλουμινόχαρτο.
5. "Λιβάδινη κόμη", 2004. Υπολείμματα κοπής χαρτιού τυπογραφείου και ακρυλικά σε καμβά.
6. "Καθαρίζοντας τις παλέτες (μετά από αδιάκοπη 24ωρη ζωγραφική δράση)", 2004. Ακρυλικά σε καμβά.
7. "Άνθρωπος", 2000. Κάρβουνο σε χαρτί. Χαρισμένο στο μοντέλο.
8. "Ο Βασίλης", 1999. Παστέλ σε χαρτί.
9. "Πελάτισσα καφενείου", 2004. Μολύβι και ακρυλικά σε καμβά.
10. "Πελάτισσες καφενείου", 2004. Όπως παραπάνω.
11. "Η Μαρίνα (θέλει να βλέπεται)", 2004. Μολύβι και ακρυλικά σε χαρτί.
12. "Η Μαρίνα (ως γυναίκα για σπίτι)", 2004. Όπως παραπάνω.
13. "Η Κωνσταντίνα (κάνει διάλειμμα στο σχέδιο ως συμμαθήτρια από το δημοτικό)", 2004. Κάρβουνο και ξηρό παστέλ σε χαρτί.
14. "Ψυχικές μεταστάσεις", 1999. Ακρυλικά σε χαρτόνι.
15. "Ψυχόδραμα", 1999-2000. Ακρυλικά σε χαρτόνι.
16. "Η Σοφία (ποζάρει για πρώτη φορά)". Κάρβουνο σε χαρτί.
17. "(Το παιδί που κρατάει...) Το μπαλόνι", 1999. Κάρβουνο και ξηρό παστέλ σε χαρτί.
18. "Σχόλιο για την Αργίνη". Όπως πιο πάνω.
19. "Οδυσσέας-Ντενίζ και Βασίλης-Ρετζέπ". Όπως πιο πάνω.
20. "Η Ζωή (από πάνω)", 1999. Κάρβουνο κα ξηρό παστέλ σε χαρτί.
21. "Διονυσία (με κρυμμένο πρόσωπο)", 2000. Κάρβουνο σε χαρτί.
22. "Κίτρινη Ζωή", 1999. Παστέλ και χυμός πετάλου ροζ λουλουδιού σε χαρτί.
23. "Γιατί το ροζ δεν ακούγεται(;)", 1999. Όπως πιο πάνω.
24. "Νεαρή (ποζάρει κοιτώντας γύρω)". Κάρβουνο σε χαρτί.
25. "Μην ξεχάσεις (...τον πατέρα σου - Ούτε τη μάνα μου θα ξεχάσω)". Κάρβουνο σε χαρτί.
26. "(Η Ζωή με...) Σκεπτομορφή". Κάρβουνο και ξηρό παστέλ σε χαρτί.
27. "Life, love, lust", 2004. Ακρυλικά σε χαρτί.
© ΣΠΙΘΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ .
_____________________________________________________________________
"Ακροβασία 1 - Βοηθός Καφετζή"
ΑΚΡΟΒΑΣΙΑ Ι : ΒΟΗΘΟΣ ΚΑΦΕΤΖΗ,
ΣΠΙΘΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, 2003-2005.
ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ, ΕΞΑΡΧΕΙΑ,
Ναυαρίνου 17, Αθήνα
από 17 /12 /2004 ως και 17 /01 /2005.
(στο ωράριο του Γιώργου)
Δεν είναι σίγουρα τα 2,00 € της μπύρας και του καφέ ή τα 30,00 € του μεροκάματου που με κάνουν να αποκομίζω ενδιαφέρον από τη συναναστροφή μου με τους πελάτες του καφενείου του Χασάν στα Εξάρχεια ως βοηθός καφετζή.
Ενδιαφέροντα, όμως, μου φαίνονται τα εξής :
- οι τουρκικές λέξεις και φράσεις που διδάχθηκα,
- τα ψυχολογικά και κοινωνιολογικά συμπεράσματα από τις παραγγελίες των ανθρώπων γύρω,
- οι ιδεολογικές συζητήσεις για τη ζωή και τον κόσμο, που έτυχε να παρακολουθήσω,
- οι “φιλοσοφικές” αναλύσεις ή οι θεατρικές μας ατάκες,
- η πλήρωση του αισθήματος δημιουργικότητας μ’ ένα πετυχημένο ποτό ή ρόφημα,
- η αίσθηση της συμβολής στα δρώμενα σ’ ένα τραπέζι με το κέρασμα του μεζέ ή το άλλαγμα του φίσκα τασακιού με άλλο φρεσκοπλυμένο και σκουπισμένο,
- η αυτοπραγμάτωση ή η κοινωνική απόκλιση (ανάλογα με την κοινωνία αναφοράς) από το πρωινό άνοιγμα ή το μεταμεσονύχτιο κλείδωμα των ρολών του μαγαζιού,
- η σαφής αντίληψη του τρέχοντος από τις παρατημένες εφημερίδες της ημέρας, τις εναλλαγές των αφισών στα διαφημιστικά ταμπλό της Ναυαρίνου και τις μορφές των βιαστικών περαστικών,
- το σκούπισμα του ιδρώτα μου μπροστά στο γεμάτο ψυγείο και, γενικά, η εργατική δραστηριότητα,
- οι γνωριμίες και η συναναστροφή με νέους και ζωντανούς ανθρώπους, τους μόνους ουσιαστικά -φύσει και δυνάμει- κρατούντες,
- οι επαναλήψεις των συμβάντων, που δηλώνουν επίμονα τη δραστήρια εμπλοκή μας με το χρόνο,
- οι ανανεωτικές επισκέψεις φίλων και συγγενών με διάθεση για προσωπική επαφή και με αφορμή την κατανάλωση ειδών καφενείου,
- τα συνθήματα των τοίχων, όπως : ’’ Η ευτυχία θα είναι η εκδίκησή μας ‘‘, που συναντώ στη γειτονιά και, τέλος,
- η συνήθως ενοχλητική -όχι όμως εδώ- αίσθηση ότι ανήκω κάπου.
Στην πρώτη μου ατομική εικαστική έκθεση, όπου -μου φαίνεται- ότι προσπάθησα να πω πολλά κι όλα μεμιάς, υπήρχαν και δύο μικρές ζωγραφιές με πελάτισσες καφενείου. Τα προσχέδια γι’ αυτές τις ζωγραφιές έγιναν με το “άγρυπνο” μάτι του καφετζή, μεταξύ παραγγελιών και πίσω από τον πάγκο του bar.
Από τη θέση μου αυτή, παρατηρώντας, έχω ακόμα να προσθέσω -με την ταπεινή μου γνώμη- και τα εξής :
...
Α. ΔΡΩΜΕΝΑ : ΑΚΡΟΒΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ, 1998-2005.
Τα δρώμενα της ενότητας έργων : “ ΑΚΡΟΒΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ” λαμβάνουν χώρα στο ωράριο του Γιώργου στο καφενείο του Χασάν και είναι το να παραστέκεσαι δίπλα στον καφετζή και τον αντικαταστάτη του, ισορροπώντας παρά το διαλυτικό σκεπτικό των εκφάνσεων του τσίρκου στο οποίο εντασσόμαστε. Ενίοτε επίσης, ακροβατικές παραστάσεις είναι ν’ ακροβατείς μόνος πίσω από τον πάγκο του bar καθώς και να παίρνεις παραγγελία, να ετοιμάζεις τα ζητούμενα, να τα σερβίρεις, να τα πληρώνεσαι και να επαναφέρεις τα τραπέζια μετά την αποχώρηση των πελατών σου.
Μπουφετζής, καφετιέρης, πωλητής καφενείου, λαντζιέρης, σερβιτόρος, βοηθός σερβιτόρου, barman, bartender, dj, καθαρίστρια, ταμείο, γκαρνταρόμπα, όλα αυτά, σε παραδοσιακό καφενείο στα Εξάρχεια, με ταμπέλα “ΚΑΦΕ ΜΠΑΡ”, εγώ τα ονομάζω : ‘Βοηθός καφετζή ’.
‘Ακροβασία Ι ’, ονομάζω το να αντιμετωπίζεις ως εικαστική πράξη το καθάρισμα των στακτοδοχείων, δεδομένου ότι, έτσι, προτείνεις να ξεμπερδεύουμε με τ’ αποκαΐδια του παρελθόντος...
Τέτοια “αποκαΐδια του παρελθόντος” ή, αλλιώς, γόνιμες “εμπειρίες ζωής”, που συμβάλλουν στην ψυχοσύνθεσή σου, δείχνοντάς σου το δρόμο προς την ταπείνωση, την κάθαρση της ψυχής, τη ματαιότητα των επιθυμιών μας και τις σπασμωδικές μας προσπάθειες, από τη μία, για συντροφία και ψυχαγωγία και, από την άλλη, για μεροκάματο, τέτοια -λέω- είναι ή θα έπρεπε να είναι, πια, και η δική μου ακροβασία της υπηρεσίας σε καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος.
Ξεκίνησα να δουλεύω ως βοηθός καφετζή στη Στεμνίτσα Αρκαδίας, ένα καλοκαίρι της δεκαετίας του ’80. Τα αντικείμενα εργασιών μου ήταν το σερβίρισμα στην πλατεία του χωριού, η σύμπραξη στον μπουφέ, όταν η κυρα-Βούλα δεν προλάβαινε στις ετοιμασίες των μεζέδων για τα ουζάκια του πρωινού της Κυριακής και η υποκατάσταση των δημοσίων σχέσεων του πάντα κοινωνικού εργοδότη μου, τα μεσημέρια που έμενα μόνος στο μαγαζί.
Αυτή η πρώτη εμπειρία από τον εργασιακό στίβο, αν και πάλεψε με τη διάθεση για αργία, δε με προετοίμασε καθόλου για την επερχόμενη αντιμετώπιση ανεργίας και για το φόρεμα του ρόλου ως επαγγελία.
Οι -ατελείς μέχρι τώρα- προσπάθειές μου στα αμφιθέατρα και τις αίθουσες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ανέστειλαν, για μερικά χρόνια, τις ακροβασίες μου με τα κουβαλήματα των μπουκαλοπότηρων.
Επανήλθα δριμύτερος, το καλοκαίρι του 1997, στον τιμημένο χώρο του ελληνικού service σε νησιώτικη ψαροταβέρνα. Παρόλο το αξιόμαχο της εξυπηρέτησης με τη χρήση τεσσάρων ευρωπαϊκών εθνικών γλωσσών, ο χειμώνας με βρήκε -αξιόμαχο επίσης- βοηθό καφετζή στο καφενείο του Χασάν με την ανάγκη για γνώση της σωστής προφοράς του τουρκικού : «-Τeşekkür ederim!».
Οι “ΑΚΡΟΒΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ” ξεκίνησαν με πολύ άγχος για το σωστό ψήσιμο του -τούρκικου, ελληνικού ή βυζαντινού ανάλογα με τον πελάτη- καφέ, όταν ο Χασάν δούλευε ακόμα μόνος στο καφενείο του και χρειαζόταν ξεκούραση τα μεσημέρια.
Επίσης, το 2000 δούλεψα στο καφενείο του Χασάν για λίγους μήνες «...σαν Τούρκος» (!) ή «-Σαν δύο Τούρκοι…» (!!), απ’ ό,τι έλεγαν οι πελάτες.
Από 16/09/2003 ως 05/05/2005 ακροβατώ κουβαλώντας το δίσκο σερβιρίσματος ή τα τελάρα της μπύρας, εκτελώντας το καθημερινό βιοποριστικό δρώμενο : “Μπουφετζής - O άνθρωπος που στέκεται στο πόδι του καφετζή σας”.
Ποτέ δεν ήταν ακριβώς “δουλειά” η συμ-παράσταση ακροπατώντας στο Καφενείο Ναυαρίνου. Ήταν ανέξοδη κατανάλωση ειδών καφενείου, δρόσισμα των χεριών στη λάντζα, αποφυγή των δαπανών για να σηκώνω βάρη σε γυμναστήριο, ευχάριστη βραδινή συναναστροφή με φίλους, κοινωνική συνδιαλλαγή με άλλοτε ανοιχτόκαρδο και άλλοτε στριφνό εργοδότη.
Ως βιοποριστική απασχόληση τα ενδεκάωρα ωράρια στο καφενείο του Χασάν ξεκίνησαν το φθινόπωρο του 2004, λόγω των χρεών που δημιούργησαν οι υπόλοιπες ακροβασίες μου και λόγω της ανάγκης για σωστή ασφαλιστική κάλυψη.
Β. ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ, 2003-2005.
Περνώντας συνήθως απαρατήρητες, διάφορες εγκαταστάσεις με συντροφεύουν στο άλλοτε εννιάωρο κι άλλοτε ενδεκάωρο ωράριο ως βοηθός καφετζή. Αυτές, ως συμβολικά -χωρικά και εννοιολογικά- συμβάντα, με παρηγορούν για το δρώμενο της ανάλωσης του χρόνου μου, πίσω από τον πάγκο, χωρίς άλλη εικαστική δημιουργία.
Σ’ αυτή την έκθεση βρίσκουν τη θέση που τους αρμόζει.
Κάποιες από αυτές είναι οι παρακάτω :
Α/Α : 1
Τίτλος : Ελιές (που τελειώνουν γρήγορα λόγω των κερασμάτων μεζέ).
Υλικά : Ελιές σε άλμη και λαδόξυδο.
Τιμή σε € : 5,02
Οι “Ελιές” εγκαταστάθηκαν και πουλήθηκαν (Τιμολόγιο πώλησης Νο 1 και Δελτίο αποστολής Νο 6) στο καφενείο Ναυαρίνου στις 13-11-2004. Καταναλώθηκαν ως τις 19-11-2004. Προς το τέλος τους, το λάδι είχε παγώσει στο ψυγείο κι έπρεπε να περιμένεις λίγο πριν τις φας, ώστε να επανέλθει το dressing σε υγρή μορφή.
Το δοχείο που τις είχα βάλει πλύθηκε δύσκολα με ζεστό νερό και μπόλικο απορρυπαντικό. Ψιλοαηδία(!). Παρόλα αυτά, θα πραγματοποιηθεί επανεγκατάσταση (και πώληση στα τραπέζια σε χορταστικές μερίδες, με απόδειξη λιανικής για αγορά έργων τέχνης !!) κατά τη διάρκεια των εντελείων, τη Δευτέρα 17-01-2005 και τις ώρες από 16:00΄ως 24:00΄.
Α/Α : 2
Τίτλος : Ηλιοτρόπια (πάνω στον πάγκο ως δώρο).
Υλικά : Λουλούδια, μπουκάλια αλκοολούχων & συμπάθεια.
Τιμή : Χαρίζονται.
Τα “Ηλιοτρόπια” εγκαταστάθηκαν αρχικά πάνω στον πάγκο του bar, την άνοιξη του 2004, χαρισμένα από την Κωνσταντίνα. Έκτοτε ανανεώνονται κατά διαστήματα. Ως χρώμα, φως και φιλοφρόνηση, λουλούδια επανεγκαθίστανται συνεχώς πάνω στον πάγκο και, ως εκ τούτου, χαρίζονται.
Α/Α : 3
Τίτλος : Ατομικό Βιβλιάριο Υγείας (εργαζομένου σε κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος ως "ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ").
Υλικά : Χαρτί, μελάνι, γραφειοκρατία και σαρκαστικός αυτοκαθορισμός.
Τιμή : Ανήκει.
Το “Ατομικό Βιβλιάριο Υγείας” μου αρχικά εκδόθηκε από τη Διεύθυνση Υγιεινής της Νομαρχίας Κυκλάδων το 1997. Ανανεώθηκε από τη Διεύθυνση Υγείας της Νομαρχίας Δυτικής Αθήνας το 2004 και θεωρήθηκε από τον εκεί Αναπληρωτή Διευθυντή Υγείας, ο οποίος βλέποντας την καταχώριση : “Είδος απασχόλησης: ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ”, ρώτησε :
«-Και τί το θες εσύ αγαπητέ μου το βιβλιάριο υγείας ;»
«-Τα βράδια δουλεύω σε καφενείο, πράγμα που χρειάζεται ακροβατικές ικανότητες...», τόλμησα ν’ απαντήσω, περιφέροντας στιγμιαία στον αέρα του δημοσιο-υπαλληλικού γραφείου ένα φανταστικό δίσκο σερβιρίσματος.
Α/Α : 4
Τίτλος : Προσωπική κάβα (για κεράσματα).
Υλικά : Αλκοόλ εμπορίου (τεκίλα, ουίσκι και βότκα).
Τιμή σε € : 40,87
Η “Προσωπική κάβα” εγκαταστάθηκε αρχικά -με δική μου χρέωση φυσικά-το 2003 και δεν ήταν προς πώληση. Η εγκατάσταση ήταν απαραίτητη εξαιτίας του “άβολου” να κερνάω από την κάβα του μαγαζιού, ενώ, τη μία βδομάδα απέφευγα και την επόμενη ήταν απαραίτητο, ανάλογα με τον εργοδότη κάθε φορά, να μετράω με τη μεζούρα το ποτό που σερβίραμε...
Η “Προσωπική κάβα” εξαφανίστηκε “μυστηριωδώς” μετά τους Oλυμπιακούς, γεγονός που συμφωνεί μάλλον με την ανυπαρξία εξηγήσεων για την προσωρινή υποκατάστασή μου στο βραδινό ωράριο, βδομάδα παρά βδομάδα...
Η επανεγκατάσταση και πώληση (Τιμολόγιο πώλησης Νο 1 και Δελτίο αποστολής Νο 6), πια, στο καφενείο Ναυαρίνου έγινε στις 13-11-2004. Η μικρή αυτή κάβα, στο πιο δυσπρόσιτο σημείο του μαγαζιού είναι, ακόμα, σφραγισμένη. Παρακαλώ, να καταναλωθεί ασύστολα και κατά βούληση...
Α/Α : 5
Τίτλος : Γλυκαντικό (για ελάχιστους πελάτες και κυρίως για προσωπική χρήση).
Υλικά : Υποκατάστατο ζάχαρης εμπορίου.
Τιμή σε € : 5,28
Το “Γλυκαντικό” εγκαταστάθηκε αρχικά το 2003, κυρίως για προσωπική χρήση, χαρισμένο στο καφενείο Ναυαρίνου. Ως εγκατάσταση της έκθεσης “Ακροβασία 1 : Βοηθός καφετζή” επανεγκαταστάθηκε με τέσσερις γυάλινους περιέκτες εμπορίου και πουλήθηκε στο μαγαζί στις 13-11-2003 (Τιμολόγιο πώλησης Νο 1 και Δελτίο αποστολής Νο 6). Καταναλώνεται διαρκώς σε κάθε ακροβατικό καφέ και καλύπτει τις σπάνιες, ανάλογες παραγγελίες πελατών. Αποτελεί, φυσικά, ένα από συγκριτικά πλεονεκτήματα του μαγαζιού.
Α/Α: 6
Τίτλος : Τηλεκάρτες (άχρηστες).
Υλικά : Τυπωμένο πλαστικό και, ενίοτε, μεταλλικά επιθέματα.
Τιμή : Χαρίζονται
Το καρτοτηλέφωνο δίπλα στον πάγκο του bar είναι το σημείο επαφής με τις φωνές από το υπερπέραν ή από κάπου αλλού στη γειτονιά. Κάποτε είχε χαλάσει και χάλασε μαζί και η διάθεση των πελατών. Πώς θα τσεκάρεις αν έχει έρθει στο καφενείο ο δικός σου; Πώς θα κανονίσεις τη συνέχεια για αλλού;
Αν και υποβόσκει η παράνοια της παρακολούθησης -όχι της συσκευής αλλά των ζωών μας, γενικά- παραταύτα οι παρατημένες και τελειωμένες (δυστυχώς) τηλεκάρτες δίπλα στο τηλέφωνο είναι πολλές. Πολλές είναι κι αυτές, οι οποίες έχοντας επιτελέσει το έργο τους ως προσθετικά χρόνου ομιλίας για τα κινητά, μαζεύονται από τα τραπέζια ως σκουπίδια.
Οι “Τηλεκάρτες” εκτίθενται εδώ ως έργο της βαθιάς επιθυμίας μας για επικοινωνία.
Α/Α : 7
Τίτλος : Νεκρή φύση (με ιδιοχείρως μαζεμένα πορτοκάλια).
Υλικά : Πορτοκάλια από τις πορτοκαλιές του παπα-Θανάση.
Τιμή : Χαρίζεται
Δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει τα πορτοκάλια για το φθηνό, φρέσκο, φυσικό χυμό μας, να απουσιάζουν πάντα, ενώ τα υπόσχομαι στον πελάτη παίρνοντας παραγγελία και ευελπιστώντας πως το ψυγείο, το οποίο δεν έχω τσεκάρει ακόμα, είναι γεμάτο, κανονικά και πως οι προμήθειες σε μαναβικά έχουν γίνει, όπως πρέπει.
Σε αντίθεση με τις “Ελιές”, την “Προσωπική κάβα” και το “Γλυκαντικό”, τα οποία αγοράστηκαν με τιμολόγιο αγοράς ως έξοδα ζωγράφου, γλύπτη & ακροβασιών και πουλήθηκαν με τιμολόγιο πώλησης αγαθών στο καφενείο Ναυαρίνου ως έργα τέχνης, η “Νεκρή φύση” χρειάστηκε ταξίδι μέχρι τον κήπο της νονάς μου, στο Χρισσό Φωκίδας καθώς και ακροβασία ως το κατάλληλο κλαδί κάποιας από τις πορτοκαλιές του παπα-Θανάση για τη συλλογή του σωστού καρπού. Ακόμα, χρειάστηκαν γεμίσματα σε σακούλες, κουβάλημα ως το δανεικό αμάξι, μεταφορά από την επαρχία ως την πρωτεύουσα και, τέλος (;) μεταφορά με το παπί ως το καφενείο. Πέρα από αυτά, για να γλιτώσουν το στίψιμο, επανεγκαθίστανται καθημερινά στο ωράριο του Γιώργου.
Άστιφτα τα πορτοκάλια της εγκατάστασης αυτής, χαρίζονται γιατί, όπως έμαθε από τη μάνα του κι εκφωνούσε σήμερα (12-12-2004) ο ανηψιός μου ο Λευτέρης : ”Δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε “.
Α/Α : 8
Τίτλος : Κατσαρόλι
Υλικά : Μαγειρικό σκεύος και καροτόσουπα με σέλινο.
Τιμή : Η σούπα προσφορά εντελείων.
Παλιότερα, όταν υπήρχε ακόμα η όρεξη για την παρασκευή του σωστού μεζέ, υπήρχε και τηγάνι στο μαγαζί. Αργότερα, η τσίκνα από το σωστό μεζέ ενοχλούσε τη σωστή πόση βότκας...
Στη γιορτή λήξης των εντελείων, στις 17-01-2005, το “Κατσαρόλι” θα εγκατασταθεί στη φωτιά στις 24:00΄, για όποιον κάνει κέφι ...μια σούπα, ακόμα.
Α/Α : 9
Τίτλος : Κείμενα και σκίτσα.
Υλικά : Χαρτί, μελάνι και ελεύθερος χρόνος πίσω από το bar.
Τιμή : Ανήκουν
Άλλοτε ο ελεύθερος χρόνος πίσω από τον πάγκο του bar ήταν χρόνος, εξισορροπιστικής για τη ψυχή μου, συγγραφής των απωθημένων και άλλοτε χρόνος, δημιουργικού μεν πρόχειρου δε, σχεδιασμού των παρατηρούμενων. Αυτή η παράλληλη ασχολία, όποτε δε δημιουργούσε ενόχληση σε παράταιρους και παρατρεχάμενους , ξόρκιζε τα φθηνά και τ’ ανάξια που γέμιζαν το κεφάλι μου,
περιμένοντας μετάθεση ή απάλειψη και με γλίτωνε, προσωρινά, από το άσκοπο
κάπνισμα και την ατελεύτητη κατανάλωση ειδών καφενείου.
Τα “Κείμενα και σκίτσα” εγκαθίστανται σ’ αυτή την έκθεση γιατί τελείωσαν, χωνεύτηκαν και δε θα επαναληφθούν, αλλά δεν αποκλείεται να αποτελέσουν υλικό για μελλοντικά ατοπήματα.
Α/Α : 10
Τίτλος : Αποδείξεις.
Υλικά : Χαρτί, μελάνι και αδιαφορία για τα ενθύμια.
Τιμή : Ανήκουν
Οι “Aποδείξεις” αφέθηκαν από πελάτες σε διάφορες ημερομηνίες και συλλέκτηκαν, ως ενθύμια της παρουσίας τους, κατά την “κάθαρση των καταθέσεων τους” και την αναμονή για τα παρακάτω.
Εγκαθίστανται κι επανεγκαθίστανται, ξανά και ξανά, στο ωράριο του Γιώργου και επιδέχονται τη δική σας προσθήκη κατά την αποχώρησή σας, αν το επιθυμείτε.
Α/Α : 11
Τίτλος : Αλλοπαρμένα pourboire.
Υλικά : Νομίσματα δραχμών και χαρτονομίσματα δραχμών.
Τιμή : Ανήκουν
Για τα “Αλλοπαρμένα pourboire” το σκεπτικό χωλαίνει, γι’ αυτό ουδέν σχόλιον.
Α/Α : 12
Τίτλος : Γυαλιά - καρφιά.
Υλικά : Γυαλια, καρφιά και μεταμεσονύχτια κούραση.
Τιμή : Ανήκουν
Ως μεροκάματο, η δουλειά στο καφενείο του Χασάν συχνά μου δημιουργεί το αίσθημα του κορεσμού και τη διάθεση για σαρκασμό. Σκέφτομαι πως, αν δεν ήμουν υπάλληλος, αλλά υποχρεωμένος να πουλώ καφέ κι αλκοόλ, θα επέμενα να φτιάχνω decafeiné στους καφεπότες και να σερβίρω λικέρ στους εθισμένους του ουίσκι.
Ο παππούς μου, ο Σακαράκας, στο Πράσινο Ευβοίας, όταν ήμουν μικρός και τον επισκεπτόμουν στις διακοπές, μ’ εντυπωσίαζε που έπινε κακάο στο φλιτζανάκι του ελληνικού, μια και είχε κόψει τον καφέ, μαζί με το κόψιμο του τσιγάρου, αλλά απολάμβανε τη διαδικασία της πόσης του.
Επίσης, όταν ήμουν μικρός, ήταν τα λικέρ, που περίμεναν τους επισκέπτες στο πατρικό σπίτι, αυτά που κατανάλωσα ως πρώτη μου φαρμακευτική παρέμβαση στα αντιλαμβανόμενα και η ανάμνηση είναι πολύ γλυκιά...
Η αλήθεια είναι πως η πλειοψηφία των πελατών του Χασάν είναι άνθρωποι που έρχονται σχεδόν καθημερινά και επιμένουν, επίσης σχεδόν καθημερινά, στις
γευστικές προτιμήσεις τους και στις συμπεριφορικές τους ιδιομορφίες. Οι επαναλαμβανόμενες παραγγελίες, τελευταία, μου δημιουργούν τη διάθεση για σκανταλιές και την ανάγκη για διασκέδαση αντί για περιποίηση...
Αφού η -προσωπικά μόνη ενδιαφέρουσα- επανάσταση ενάντια στη φθορά που μας επιβάλλει ο χρόνος είναι ουτοπική, λέω να ξεκινήσω μια επανάσταση, από τη θέση μου, βάζοντας νερό στο κρασί των πελατών μου...
Τέλος, όσον αφορά την “εξουσία” μου να σταματώ το σερβίρισμα, όταν κάτι δεν (μου) πάει καλά στη βραδιά και η ακροβασία μου (ή : μας) τείνει κάπως προς το ανισόρροπο, αποτελεί πληγή ανοικτή στη σχέση μου με τους συνοδοιπόρους της νύχτας. Έτσι, είναι κάποια ξημερώματα που, όταν ο απέναντι παρακαλάει με θολωμένο μυαλό για μία ρακί, εγώ απλώς ρουφώ νωχελικά το tonic μου, κρύβοντας επιμελώς τη διάθεσή μου να τα κάνω όλα “Γυαλιά-καρφιά”.
Eυχαριστώ για τη δυνατότητα που μου δίνετε να σας εξυπηρετώ, αλλά και ευελπιστώ μετά από αυτή την έκθεση -κάποτε- να ξεμπερδέψω μια και καλή από την υπηρεσία, αν όχι να αρχίσω εκκαθαρίσεις...
Επίλογος:
Η πλάκα (;) είναι πως την πρώτη φορά που με είχαν ρωτήσει μικρό :
« -Γιωργάκη, τί θα γίνεις όταν μεγαλώσεις ;» είχα απαντήσει ευθαρσώς :
« -Καφετζής !» κι αυτό γιατί ο κυρ-Παναγιώτης, ο καφετζής, ήταν ο μόνος πάντα χαμογελαστός επαγγελματίας της γειτονιάς.
Όντας βοηθός καφετζή σήμερα, απ’ ό,τι φαίνεται, ακόμα περιμένω να μεγαλώσω...
©ΣΠΙΘΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
_____________________________________________________
"Acrobatics 1 - Coffee shop helper"
____________________________________________________________________________________________________
CANBAZLIK 1 : KAHVECİ YARDIMCISI SPİTHAS YEORGİOS, 2003-2005.
NAVARİNU KAHVEHANESİ‚ EKSARHİA.
17/12/2004 den 17/01/2005 e kadar
(Yorgo’nun çalışma saatlerinde)
Navarinu 17, Atina, Hellas – 0030 210 3846665
Tesisatlar ve Etkinlikler gergisi
Eksarhia’da Hasan’ın kahvesinde kahveci yardımcısı olarak müşterilerle alışverişlerimden ve görüşmelerimden ilgi toplamamın sebebi elbette 2 €vroluk biranın fiatı yada aldığım 30 €vroluk gündelik değildir.
Fakat ilgi çekici olaylar olarak şunları gösterebilirim :
- ögrendiğim Türkçe kelimeler ve cümleler,
- etraftaki insanların ısmarlamaların dan ulaşılan psikolojik ve sosyolojik vargılar,
- tesadüfen izlediğim hayat ve dünya hakkında ideolojik tartışmalar,
- “felsefi” tahliller yada tiyatrovari repliklerimiz,
- başarılı bir içki yada bir içecek ile yaratıcı olma duygusunun yerine gelmesi,
- mezenin ısmarlanması yada ağzına kadar dolu kül tablasının başka yeni yıkanmış ve kurulanmış bir kül tablası ile değiştirilmesi yolundan bir masadaki gelişmelere katkıda bulunma duygusu,
- magazanın kepenklerini sabah açma yada akşam gece yarısından sonra kapatma yolundan (atıfta bulunulan topluma göre) kendini gerçekleştirme yada toplumdan sapma,
- bir yana bırakılmış günün gazetelerinden Navarinu sokağının reklâm tablolarındaki afişlerin birbirleri ardından değişmesinden ve acele ile yoldan geçenlerin simalarından günlük olayların sarih bir şekilde algılanması,
- doğalarından ve yarattıkları potansiyelden dolayı özünde egemenlik sürdüren tek zümre olan genç ve canlı insanlarla tartışmalarım ve arkadaşlıklarım,
- zamana faal bir şekilde karıştığımızı beyan eden olayların tekrarlanması,
- kahvehane çeşitleri, tüketimi bahanesiyle ve kişisel temas arzusu ile dost ve arkadaşların yenilik getiren ziyaretleri,
- “Mutluluk intikamımız olacaktır” gibi, mahallede rastladığım duvarlara yazılmış sloganlar ve en son,
- bir yere ait olduğuma dair genellikle -ancak burada değil- tedirginlik veren duygu.
tefter 1 / 8 ...
Translation from Greek (ελληνικά) : Order and assiduity by Κανέλλος-Faruk Urem (Χασάν[+2010]).
CANBAZLIK 1 : KAHVECİ YARDIMCISI SPİTHAS YEORGİOS, 2003-2005.
NAVARİNU KAHVEHANESİ‚ EKSARHİA.
17/12/2004 den 17/01/2005 e kadar
(Yorgo’nun çalışma saatlerinde)
Navarinu 17, Atina, Hellas – 0030 210 3846665
Tesisatlar ve Etkinlikler gergisi
Eksarhia’da Hasan’ın kahvesinde kahveci yardımcısı olarak müşterilerle alışverişlerimden ve görüşmelerimden ilgi toplamamın sebebi elbette 2 €vroluk biranın fiatı yada aldığım 30 €vroluk gündelik değildir.
Fakat ilgi çekici olaylar olarak şunları gösterebilirim :
- ögrendiğim Türkçe kelimeler ve cümleler,
- etraftaki insanların ısmarlamaların dan ulaşılan psikolojik ve sosyolojik vargılar,
- tesadüfen izlediğim hayat ve dünya hakkında ideolojik tartışmalar,
- “felsefi” tahliller yada tiyatrovari repliklerimiz,
- başarılı bir içki yada bir içecek ile yaratıcı olma duygusunun yerine gelmesi,
- mezenin ısmarlanması yada ağzına kadar dolu kül tablasının başka yeni yıkanmış ve kurulanmış bir kül tablası ile değiştirilmesi yolundan bir masadaki gelişmelere katkıda bulunma duygusu,
- magazanın kepenklerini sabah açma yada akşam gece yarısından sonra kapatma yolundan (atıfta bulunulan topluma göre) kendini gerçekleştirme yada toplumdan sapma,
- bir yana bırakılmış günün gazetelerinden Navarinu sokağının reklâm tablolarındaki afişlerin birbirleri ardından değişmesinden ve acele ile yoldan geçenlerin simalarından günlük olayların sarih bir şekilde algılanması,
- doğalarından ve yarattıkları potansiyelden dolayı özünde egemenlik sürdüren tek zümre olan genç ve canlı insanlarla tartışmalarım ve arkadaşlıklarım,
- zamana faal bir şekilde karıştığımızı beyan eden olayların tekrarlanması,
- kahvehane çeşitleri, tüketimi bahanesiyle ve kişisel temas arzusu ile dost ve arkadaşların yenilik getiren ziyaretleri,
- “Mutluluk intikamımız olacaktır” gibi, mahallede rastladığım duvarlara yazılmış sloganlar ve en son,
- bir yere ait olduğuma dair genellikle -ancak burada değil- tedirginlik veren duygu.
tefter 1 / 8 ...
Translation from Greek (ελληνικά) : Order and assiduity by Κανέλλος-Faruk Urem (Χασάν[+2010]).
"Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σε καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν."
FOR CHILE WITHIN 24 HOURS.
FOR CHILE WITHIN 24 HOURS.
_____________________________________________________________________
ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΩΣ ΣΗΜΑΙΝΟΝ ΔΡΩΜΕΝΟ
ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΣΗΣ, ή
ΚΑΘΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΑΛΕΤΕΣ.
ΣΠΙΘΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, 2004-2005.
»...Τα έργα τέχνης έχουν καταντήσει εικονογραφήσεις των θεωριών που γράφτηκαν υποτίθεται για να τα εξηγήσουν«, διάβαζα κάπου. Ως εκ τούτου, τα παρακάτω δεν κείτονται ως άξια κριτική θεώρηση της έκθεσης γιατί δεν εκδόθηκε κανένα σχετικό παραστατικό, ούτε εξηγούν τα ειδωμένα γιατί ο καθένας βλέπει ό,τι και όποτε μπορεί να δεί. Το υποκείμενο απλώς σχολιάζει μερικά από τα συμβάντα στο χώρο εδώ γύρω, ώσπου να ξεχαστούν ή ως το βήμα της απολογίας μας...
Το “Καθαρίζοντας Τις Παλέτες (μετά από 24ωρη ζωγραφική δράση)” ήταν μία από τις ζωγραφιές που εκτέθηκαν στην πρώτη ατομική μου έκθεση στην Πάτρα τον Οκτώβρη του 2004. Στην έκθεση εκείνη, προσπάθησα να προτείνω πολλά, πυκνά, διαφορετικά μεταξύ τους, μαζεμένα κι όλα μεμιάς.
Παίρνοντας τα πράγματα πιο ήρεμα, ένα-ένα, αναλυτικά και χωρίς βιασύνη, έχω να πω πως η ιστορία δημιουργίας του παραπάνω πίνακα πάει κάπως έτσι :
Ξεκλέβοντας χρόνο από το βιοπορισμό, βρέθηκα στην επαγγελματική μου έδρα, στη Στεμνίτσα Αρκαδίας, για 7 συνεχείς ημέρες με υλικά και ανάγκη για ζωγραφική.
Από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή το πρωί, εκείνης της εβδομάδας, δεν είχα βρει θάρρος, κουράγιο ή όρεξη να ζωγραφίσω.
Ξεκίνησα να ζωγραφίζω, τελικά, στις 10:45΄ το πρωί της Παρασκευής και σταμάτησα στις 10:45΄ το πρωί του Σαββάτου. Έκανα διαλείμματα μόνο για να φτιάξω κι άλλο καφέ και για τουαλέτα. Μετά, κοίταξα κριτικά ό,τι είχα καταφέρει...
Δυστυχώς, είχα φτιάξει μόνο π ί π ε ς . (C’ est une pipe!)
Απογοητευμένος από την ατυχή εικοσιτετράωρη ζωγραφική δράση, έβαλα τα πιατάκια-παλέτες μου και τα πινέλα στο γεμάτο νερό νιπτήρα του μπάνιου κι έπεσα για ύπνο.
Σηκώθηκα λίγες ώρες μετά, το απόγευμα του Σαββάτου, και, περνώντας μπροστά από τον νιπτήρα, τα έχασα! Το νερό είχε στραγγίξει και κομματάκια από τα υπολείμματα των ακρυλικών, που είχα χρησιμοποιήσει, είχαν κολλήσει τυχαία, με τα διάφορα χρώματά τους, πάνω στο λευκό εμαγιέ του νιπτήρα. Η εικόνα ήταν καταπληκτική!
Σκέφτηκα πως αυτό ήταν το μόνο άξιο έργο που έκανα στην πραγματικότητα με την πολυήμερη παραμονή μου στη Στεμνίτσα και με τη φανατική, όσον αφορά το ωράριο, ζωγραφική μου προσπάθεια.
Μου πέρασαν από το μυαλό σκέψεις, όπως :
- να ξηλώσω το νιπτήρα και να τον εκθέσω ως έχει κι ας φανεί σαν αντιγραφή του Marcel Duchamp,
- να επαναλάβω τον καθαρισμό, έχοντας πρώτα εφαρμόσει ένα ημιδιαπερατό υλικό στα τοιχώματα του νιπτήρα, ώστε να συλλέξω το αποτέλεσμα της στράγγισης του νερού,
- να φωτογραφίσω ό,τι έβλεπα και να το αναπαράγω ζωγραφικά πάνω σε καμβά,
- να ξεχάσω τελείως όλη τη βδομάδα και να καθαρίσω το νιπτήρα, χωρίς άλλες τρελές σκέψεις.
Καθάρισα όντως, αλλά κατόπι πήρα ένα τελάρο και αποτύπωσα εκεί ό,τι μπορούσα, από την εικόνα που είχα δει. Έτσι, προέκυψε το “Καθαρίζοντας Τις Παλέτες (μετά από 24ωρη ζωγραφική δράση)”.
Η καθαριότητα των εργαλείων μου και η εικόνα των κομματιών χρώματος πάνω στο τελάρο, μ’ έβαλαν σε σκέψεις για το τί θέλω να πω σχετικά με την κάθαρση γενικά και τί για τα αποσπάσματα πραγματικότητας πάνω στο ζωγραφικό επίπεδο.
Βρίσκω λοιπόν -με την ταπεινή μου γνώμη- πως ισχύουν τα παρακάτω :
Με τα ψιχία αλήθειας που αντιλαμβανόμαστε και με την ανάπηρη λεκτική απόθεσή τους στις ψυχές άλλων, πολεμάμε για κάθαρση, εξομολογούμενοι, ψυχαναλυόμενοι, εκμυστηρευόμενοι δραματοποιώντας ή -απλώς- συνομιλώντας.
Κενό παρουσίασε αυτή η διαδικασία, στη δική μου ζωή, μετά την απώλεια, από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, του καλύτερου φίλου μου, με τον οποίο, όπως του είχα πει, έζησα τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου και ο οποίος πάντα άκουγε με προσοχή και κατανόηση ως το Φλεβάρη του 1994.
Μετά από μια περίοδο μανιοκατάθλιψης, εγκεφαλικού αυνανισμού αλλά και δουλικού αγώνα για κάθαρση μέσω της εργατικής δραστηριότητας και μέσω της απόδοσης ρόλων, πέρασα -α κ ρ ο β α τ ώ ν τ α ς κοινωνικά και πνευματικά- από την εκμυστήρευση προς το δικό μου άνθρωπο στην ψυχιατρική υποστήριξη και την εξομολόγηση -δυστυχώς- χωρίς να βρω, ακριβώς, συντροφικότητα κι αλληλεγγύη.
Βρήκα όμως την ευλογία του να αφαιρώ ως επουσιώδες εκείνο που, δοκιμασμένα πια, δεν μπορώ ή δεν καλούμαι να υπολογίσω, όπως για παράδειγμα τη Θεία Πρόνοια. Ακόμα, βρήκα την ίαση του να μην ψάχνω πίσω από τα εμφανή, κάνοντας συνειρμούς και εμπλέκοντας παρατηρήσεις συμπτώσεων για να βρω κρυμμένες αλήθειες ή να μετρήσω σημαίνοντα παραλειπόμενα, όπως για παράδειγμα την ανάγκη για αγάπη που κουβαλάμε όλοι μας. Και τα παραπάνω σε αντίθεση με τις συμβουλές των σοφών και τις αναλύσεις των θεωρητικών και σε συμφωνία με το λαϊκό : “Ό,τι γίνεται, ακούγεται.”
Έτσι, σήμερα ό,τι προκύπτει στη δική μου μικρή μέχρι μέτρια ύπαρξη ως αλήθεια μου, ως σφάλμα, ως επίτευγμα, ως ουσία γενικά, το αναφέρω -συνήθως, χωρίς εξάρσεις- σε συζητήσεις μ’ όποιον, οικείο και συμπαθή, τύχει να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι, αν υπάρχει η διάθεση ν’ ακουστούν λόγια.
Από το δρώμενο αυτό έχει αφαιρεθεί η παρακολούθηση ή η καταγραφή, κάτι που δεν το κάνει ασήμαντο ή κάτι λιγότερο ως δράση ζωής, το κάνει όμως φτωχότερο ως σημαίνον απόθεμα για μία αδελφή ψυχή.
Λείπουν, θέλω να πω, από τη σημερινή μου τακτική λεκτικής μεταφοράς -και συνακόλουθα συνειδητοποίησης ή εξορκισμού- του ειδωμένου ή του γεννημένου, η αμοιβαιότητα και το “πλάσιμο μαζί”, που υφίστανται όταν λες τον πόνο σου στον κολλητό σου και όταν μοιράζεστε αγωνίες, αφωνίες, άγχη ή χαρές, μεγαλώνοντας παρέα.
Επίσης, τα κομμάτια ουσιώδους ζωής μου νιώθω πως παραμένουν κομμάτια, χωρίς κατάλληλη σύνδεση, χωρίς την τρυφερή και νόστιμη συνοχή της φιλίας, που θα στοιχειοθετούσε κάποιο νόημα και θα αποταμίευε μια πρόταση για μια αξιότερη πορεία προς το μέλλον, λιγότερο ακροβατική και με σταθερότερα πατήματα πάνω στην ανθρώπινη -θνητή και γήινη- πραγματικότητά μας.
Τέτοια αποσπάσματα ζωής είναι και οι πτώσεις σε γλυκούς πειρασμούς, η αποφυγή της ωριμότητας και ο παλιμπαιδισμός μου, τα οποία δείχνουν πιθανόν ως υπέρμετρα ζωντανό και παιχνιδιάρικο το παιδί μέσα μου, όμως μου στερούν -ως τώρα- την αξιοσύνη και τη χαρά της πραγματικής δημιουργίας, δηλαδή της τεκνοποίησης.
Με την έκθεση “Αφαίρεση ως σημαίνον δρώμενο στη διαδικασία της κάθαρσης ή Καθαρίζοντας τις παλέτες” προσπαθώ να μεταφέρω -κι έτσι να αποποιηθώ την ευθύνη για- αυτή την ελλιπή, πια, κάθαρση της ψυχής μου και αυτή την αποσπασματική, πια, επικοινωνία μου με τον εκάστοτε περίγυρο στον οποίο θα βρεθώ λόγω των συνθηκών γύρω μου ή μέσα μου.
Περιμένοντας το χρόνο για την ομολογία μας με ομόνοια, χαίρομαι που, εκθέτοντας τη ζωγραφιά “Καθαρίζοντας τις παλέτες (μετά από 24ωρη ζωγραφική δράση)”, άκουσα μια κυρία να λέει :
« - ΄Α, ωραία! Μοιάζει με κομφετί! »
Αυτό το ”κομφετί“, σήμερα, έχει ως εξής :
Τίτλος Υλικά Μέγεθος (m)
Καθαρίζοντας Τις Παλέτες Ακρυλικά σε καμβά 0,70 x 0,90
Κομματια συμβάντων 1 Ακρυλικά σε καμβά 0,50 x 0,70
Κομμάτια συμβάντων 2 Ακρυλικά σε καμβά 0,50 x 0,70
Κομματία συμβάντων 3 Ακρυλικά σε καμβά 0,40 x 0,50
Κομμάτια συμβάντων 4 Ακρυλικά σε καμβά 0,40 x 0,50
Lemy boucallions (Λαιμοί μπουκαλιών) Ζωγραφική σε γυαλί σε καμβά 0,10 x 0,10 x 0,25
Γλυκές & Πειρασμοί Χαρτιά, κόλλα & γυαλί σε καμβά 0,50 x 0,70 x 0,25
ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΣΗΣ, ή
ΚΑΘΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΑΛΕΤΕΣ.
ΣΠΙΘΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, 2004-2005.
»...Τα έργα τέχνης έχουν καταντήσει εικονογραφήσεις των θεωριών που γράφτηκαν υποτίθεται για να τα εξηγήσουν«, διάβαζα κάπου. Ως εκ τούτου, τα παρακάτω δεν κείτονται ως άξια κριτική θεώρηση της έκθεσης γιατί δεν εκδόθηκε κανένα σχετικό παραστατικό, ούτε εξηγούν τα ειδωμένα γιατί ο καθένας βλέπει ό,τι και όποτε μπορεί να δεί. Το υποκείμενο απλώς σχολιάζει μερικά από τα συμβάντα στο χώρο εδώ γύρω, ώσπου να ξεχαστούν ή ως το βήμα της απολογίας μας...
Το “Καθαρίζοντας Τις Παλέτες (μετά από 24ωρη ζωγραφική δράση)” ήταν μία από τις ζωγραφιές που εκτέθηκαν στην πρώτη ατομική μου έκθεση στην Πάτρα τον Οκτώβρη του 2004. Στην έκθεση εκείνη, προσπάθησα να προτείνω πολλά, πυκνά, διαφορετικά μεταξύ τους, μαζεμένα κι όλα μεμιάς.
Παίρνοντας τα πράγματα πιο ήρεμα, ένα-ένα, αναλυτικά και χωρίς βιασύνη, έχω να πω πως η ιστορία δημιουργίας του παραπάνω πίνακα πάει κάπως έτσι :
Ξεκλέβοντας χρόνο από το βιοπορισμό, βρέθηκα στην επαγγελματική μου έδρα, στη Στεμνίτσα Αρκαδίας, για 7 συνεχείς ημέρες με υλικά και ανάγκη για ζωγραφική.
Από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή το πρωί, εκείνης της εβδομάδας, δεν είχα βρει θάρρος, κουράγιο ή όρεξη να ζωγραφίσω.
Ξεκίνησα να ζωγραφίζω, τελικά, στις 10:45΄ το πρωί της Παρασκευής και σταμάτησα στις 10:45΄ το πρωί του Σαββάτου. Έκανα διαλείμματα μόνο για να φτιάξω κι άλλο καφέ και για τουαλέτα. Μετά, κοίταξα κριτικά ό,τι είχα καταφέρει...
Δυστυχώς, είχα φτιάξει μόνο π ί π ε ς . (C’ est une pipe!)
Απογοητευμένος από την ατυχή εικοσιτετράωρη ζωγραφική δράση, έβαλα τα πιατάκια-παλέτες μου και τα πινέλα στο γεμάτο νερό νιπτήρα του μπάνιου κι έπεσα για ύπνο.
Σηκώθηκα λίγες ώρες μετά, το απόγευμα του Σαββάτου, και, περνώντας μπροστά από τον νιπτήρα, τα έχασα! Το νερό είχε στραγγίξει και κομματάκια από τα υπολείμματα των ακρυλικών, που είχα χρησιμοποιήσει, είχαν κολλήσει τυχαία, με τα διάφορα χρώματά τους, πάνω στο λευκό εμαγιέ του νιπτήρα. Η εικόνα ήταν καταπληκτική!
Σκέφτηκα πως αυτό ήταν το μόνο άξιο έργο που έκανα στην πραγματικότητα με την πολυήμερη παραμονή μου στη Στεμνίτσα και με τη φανατική, όσον αφορά το ωράριο, ζωγραφική μου προσπάθεια.
Μου πέρασαν από το μυαλό σκέψεις, όπως :
- να ξηλώσω το νιπτήρα και να τον εκθέσω ως έχει κι ας φανεί σαν αντιγραφή του Marcel Duchamp,
- να επαναλάβω τον καθαρισμό, έχοντας πρώτα εφαρμόσει ένα ημιδιαπερατό υλικό στα τοιχώματα του νιπτήρα, ώστε να συλλέξω το αποτέλεσμα της στράγγισης του νερού,
- να φωτογραφίσω ό,τι έβλεπα και να το αναπαράγω ζωγραφικά πάνω σε καμβά,
- να ξεχάσω τελείως όλη τη βδομάδα και να καθαρίσω το νιπτήρα, χωρίς άλλες τρελές σκέψεις.
Καθάρισα όντως, αλλά κατόπι πήρα ένα τελάρο και αποτύπωσα εκεί ό,τι μπορούσα, από την εικόνα που είχα δει. Έτσι, προέκυψε το “Καθαρίζοντας Τις Παλέτες (μετά από 24ωρη ζωγραφική δράση)”.
Η καθαριότητα των εργαλείων μου και η εικόνα των κομματιών χρώματος πάνω στο τελάρο, μ’ έβαλαν σε σκέψεις για το τί θέλω να πω σχετικά με την κάθαρση γενικά και τί για τα αποσπάσματα πραγματικότητας πάνω στο ζωγραφικό επίπεδο.
Βρίσκω λοιπόν -με την ταπεινή μου γνώμη- πως ισχύουν τα παρακάτω :
Με τα ψιχία αλήθειας που αντιλαμβανόμαστε και με την ανάπηρη λεκτική απόθεσή τους στις ψυχές άλλων, πολεμάμε για κάθαρση, εξομολογούμενοι, ψυχαναλυόμενοι, εκμυστηρευόμενοι δραματοποιώντας ή -απλώς- συνομιλώντας.
Κενό παρουσίασε αυτή η διαδικασία, στη δική μου ζωή, μετά την απώλεια, από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, του καλύτερου φίλου μου, με τον οποίο, όπως του είχα πει, έζησα τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου και ο οποίος πάντα άκουγε με προσοχή και κατανόηση ως το Φλεβάρη του 1994.
Μετά από μια περίοδο μανιοκατάθλιψης, εγκεφαλικού αυνανισμού αλλά και δουλικού αγώνα για κάθαρση μέσω της εργατικής δραστηριότητας και μέσω της απόδοσης ρόλων, πέρασα -α κ ρ ο β α τ ώ ν τ α ς κοινωνικά και πνευματικά- από την εκμυστήρευση προς το δικό μου άνθρωπο στην ψυχιατρική υποστήριξη και την εξομολόγηση -δυστυχώς- χωρίς να βρω, ακριβώς, συντροφικότητα κι αλληλεγγύη.
Βρήκα όμως την ευλογία του να αφαιρώ ως επουσιώδες εκείνο που, δοκιμασμένα πια, δεν μπορώ ή δεν καλούμαι να υπολογίσω, όπως για παράδειγμα τη Θεία Πρόνοια. Ακόμα, βρήκα την ίαση του να μην ψάχνω πίσω από τα εμφανή, κάνοντας συνειρμούς και εμπλέκοντας παρατηρήσεις συμπτώσεων για να βρω κρυμμένες αλήθειες ή να μετρήσω σημαίνοντα παραλειπόμενα, όπως για παράδειγμα την ανάγκη για αγάπη που κουβαλάμε όλοι μας. Και τα παραπάνω σε αντίθεση με τις συμβουλές των σοφών και τις αναλύσεις των θεωρητικών και σε συμφωνία με το λαϊκό : “Ό,τι γίνεται, ακούγεται.”
Έτσι, σήμερα ό,τι προκύπτει στη δική μου μικρή μέχρι μέτρια ύπαρξη ως αλήθεια μου, ως σφάλμα, ως επίτευγμα, ως ουσία γενικά, το αναφέρω -συνήθως, χωρίς εξάρσεις- σε συζητήσεις μ’ όποιον, οικείο και συμπαθή, τύχει να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι, αν υπάρχει η διάθεση ν’ ακουστούν λόγια.
Από το δρώμενο αυτό έχει αφαιρεθεί η παρακολούθηση ή η καταγραφή, κάτι που δεν το κάνει ασήμαντο ή κάτι λιγότερο ως δράση ζωής, το κάνει όμως φτωχότερο ως σημαίνον απόθεμα για μία αδελφή ψυχή.
Λείπουν, θέλω να πω, από τη σημερινή μου τακτική λεκτικής μεταφοράς -και συνακόλουθα συνειδητοποίησης ή εξορκισμού- του ειδωμένου ή του γεννημένου, η αμοιβαιότητα και το “πλάσιμο μαζί”, που υφίστανται όταν λες τον πόνο σου στον κολλητό σου και όταν μοιράζεστε αγωνίες, αφωνίες, άγχη ή χαρές, μεγαλώνοντας παρέα.
Επίσης, τα κομμάτια ουσιώδους ζωής μου νιώθω πως παραμένουν κομμάτια, χωρίς κατάλληλη σύνδεση, χωρίς την τρυφερή και νόστιμη συνοχή της φιλίας, που θα στοιχειοθετούσε κάποιο νόημα και θα αποταμίευε μια πρόταση για μια αξιότερη πορεία προς το μέλλον, λιγότερο ακροβατική και με σταθερότερα πατήματα πάνω στην ανθρώπινη -θνητή και γήινη- πραγματικότητά μας.
Τέτοια αποσπάσματα ζωής είναι και οι πτώσεις σε γλυκούς πειρασμούς, η αποφυγή της ωριμότητας και ο παλιμπαιδισμός μου, τα οποία δείχνουν πιθανόν ως υπέρμετρα ζωντανό και παιχνιδιάρικο το παιδί μέσα μου, όμως μου στερούν -ως τώρα- την αξιοσύνη και τη χαρά της πραγματικής δημιουργίας, δηλαδή της τεκνοποίησης.
Με την έκθεση “Αφαίρεση ως σημαίνον δρώμενο στη διαδικασία της κάθαρσης ή Καθαρίζοντας τις παλέτες” προσπαθώ να μεταφέρω -κι έτσι να αποποιηθώ την ευθύνη για- αυτή την ελλιπή, πια, κάθαρση της ψυχής μου και αυτή την αποσπασματική, πια, επικοινωνία μου με τον εκάστοτε περίγυρο στον οποίο θα βρεθώ λόγω των συνθηκών γύρω μου ή μέσα μου.
Περιμένοντας το χρόνο για την ομολογία μας με ομόνοια, χαίρομαι που, εκθέτοντας τη ζωγραφιά “Καθαρίζοντας τις παλέτες (μετά από 24ωρη ζωγραφική δράση)”, άκουσα μια κυρία να λέει :
« - ΄Α, ωραία! Μοιάζει με κομφετί! »
Αυτό το ”κομφετί“, σήμερα, έχει ως εξής :
Τίτλος Υλικά Μέγεθος (m)
Καθαρίζοντας Τις Παλέτες Ακρυλικά σε καμβά 0,70 x 0,90
Κομματια συμβάντων 1 Ακρυλικά σε καμβά 0,50 x 0,70
Κομμάτια συμβάντων 2 Ακρυλικά σε καμβά 0,50 x 0,70
Κομματία συμβάντων 3 Ακρυλικά σε καμβά 0,40 x 0,50
Κομμάτια συμβάντων 4 Ακρυλικά σε καμβά 0,40 x 0,50
Lemy boucallions (Λαιμοί μπουκαλιών) Ζωγραφική σε γυαλί σε καμβά 0,10 x 0,10 x 0,25
Γλυκές & Πειρασμοί Χαρτιά, κόλλα & γυαλί σε καμβά 0,50 x 0,70 x 0,25
___________________________________________________________________________________________________
Artist statement for the exhibition
“Spithas’ Essoptron” (December 2005 - January 2006)
and the
“Painting Essoptron” action drama (21-01-2006 until 21-05-2006).
Plastic arts :
Paintings with pencil and acrylics on canvas, covered with aluminum foiland framed.
Conceptual thesis :
Because of the following facts :
· the foolishness of human existence,
· the illusions of power and might of our axioms,
· the slow progress of our feelings in human relations,
· the disproportion of the creations (or products) of humanity,
· the passive response to the real problems of our world,
· the weakness of our reactions to the everyday and full of meanings events around us,
· the neutral behaviour (of most of us) to the wounds of our neighbour,
maybe, according to my humble opinion, there is a need to decline the effort to represent those we look at and that is the reason I suggest to cover our paintings with aluminum foil -or lie- until when we dismiss our babyish mentality and until when we manage to see for real.
Source :
“The beautiful hymn for love” in St Paul’s “First letter to Corinthians” in the Bible.
________________________________________________________________________________________________________
;
Σχετικά με την έκθεση
"Έσοπτρον Σπίθας" (Δεκέμβριος 2005 - Ιανουάριος 2006)
και το
εικαστικό δρώμενο "Ζωγραφίζοντας Έσοπτρα" (21-01-2006 ως 21-05-2006).
Εικαστικό μέρος :
Ζωγραφική με μολύβι και ακρυλικά σε καμβά, καλυμμένη με αλουμινόχαρτο και κορνιζαρισμένη.
Εννοιολογικό σκεπτικό :
Με δεδομένα :
· τη μωρία της ανθρώπινης ύπαρξης,
· τις ψευδαισθήσεις των αξιωμάτων του καθενός μας,
· τη χωλότητα των συνθηκών ανάπτυξης των ανθρώπινων σχέσεων,
· την ασυμμετρία των δημιουργημάτων -ή προϊόντων- του πολιτισμού μας,
· την παθητικότητα των συμπεριφορών μας απέναντι στα πραγματικά προβλήματα του κόσμου μας,
· την αναξιότητα των αντιδράσεων μας σε καθημερινά και σημαίνοντα δρώμενα γύρω μας,
· την ουδετερότητα -των περισσοτέρων μας- στα τραύματα των διπλανών,
ίσως, με την ταπεινή μου γνώμη, χρειάζεται να αποποιηθούμε και την προσπάθεια αναπαράστασης του ιδωμένου και γι’ αυτό προτείνω την κάλυψη των πινάκων με αλουμινόχαρτο -ή το ψεύδος- ως τότε που θα πάψουμε πια να είμαστε σαν τα μωρά παιδιά και καταφέρουμε να δούμε αληθινά…
Πηγή :
«Ο υπέροχος ύμνος της αγάπης» του Αποστόλου Παύλου στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του στην Αγία Γραφή.
Artist statement for the exhibition
“Spithas’ Essoptron” (December 2005 - January 2006)
and the
“Painting Essoptron” action drama (21-01-2006 until 21-05-2006).
Plastic arts :
Paintings with pencil and acrylics on canvas, covered with aluminum foiland framed.
Conceptual thesis :
Because of the following facts :
· the foolishness of human existence,
· the illusions of power and might of our axioms,
· the slow progress of our feelings in human relations,
· the disproportion of the creations (or products) of humanity,
· the passive response to the real problems of our world,
· the weakness of our reactions to the everyday and full of meanings events around us,
· the neutral behaviour (of most of us) to the wounds of our neighbour,
maybe, according to my humble opinion, there is a need to decline the effort to represent those we look at and that is the reason I suggest to cover our paintings with aluminum foil -or lie- until when we dismiss our babyish mentality and until when we manage to see for real.
Source :
“The beautiful hymn for love” in St Paul’s “First letter to Corinthians” in the Bible.
________________________________________________________________________________________________________
;
Σχετικά με την έκθεση
"Έσοπτρον Σπίθας" (Δεκέμβριος 2005 - Ιανουάριος 2006)
και το
εικαστικό δρώμενο "Ζωγραφίζοντας Έσοπτρα" (21-01-2006 ως 21-05-2006).
Εικαστικό μέρος :
Ζωγραφική με μολύβι και ακρυλικά σε καμβά, καλυμμένη με αλουμινόχαρτο και κορνιζαρισμένη.
Εννοιολογικό σκεπτικό :
Με δεδομένα :
· τη μωρία της ανθρώπινης ύπαρξης,
· τις ψευδαισθήσεις των αξιωμάτων του καθενός μας,
· τη χωλότητα των συνθηκών ανάπτυξης των ανθρώπινων σχέσεων,
· την ασυμμετρία των δημιουργημάτων -ή προϊόντων- του πολιτισμού μας,
· την παθητικότητα των συμπεριφορών μας απέναντι στα πραγματικά προβλήματα του κόσμου μας,
· την αναξιότητα των αντιδράσεων μας σε καθημερινά και σημαίνοντα δρώμενα γύρω μας,
· την ουδετερότητα -των περισσοτέρων μας- στα τραύματα των διπλανών,
ίσως, με την ταπεινή μου γνώμη, χρειάζεται να αποποιηθούμε και την προσπάθεια αναπαράστασης του ιδωμένου και γι’ αυτό προτείνω την κάλυψη των πινάκων με αλουμινόχαρτο -ή το ψεύδος- ως τότε που θα πάψουμε πια να είμαστε σαν τα μωρά παιδιά και καταφέρουμε να δούμε αληθινά…
Πηγή :
«Ο υπέροχος ύμνος της αγάπης» του Αποστόλου Παύλου στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του στην Αγία Γραφή.
_____________________________________________________________________
Artist statement for the construction of "Burnt Matches",
(August-September 2006).
_______________________________________________________________________________________________________________________________
"Προετοιμασία Για Τα Τέλη: Καημένα Σπίρτα" (Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2006).
Τα σκηνικά και τα δρώμενα που μαθαίνουμε όταν κάποιος μας λέει την ιστορία είναι ανάλογα με τον αφηγητή και τις διαθέσεις του. Καθένας μας, όχι μόνο παρακολουθεί ένα συμβάν ή αναλύει ένα σημαίνον σε αντιστοιχία με το ύψος της αντιληπτικής του ικανότητας, αλλά, επίσης, σημειώνει και διαφορετικά σημεία «κλειδιά» για την περίπτωση που είναι να εκφέρει την ιστορία σε ακροατήριο. Η σημείωση αυτή δεν πρέπει να είναι και τόσο συνειδητή, με την ταπεινή μου γνώμη, όσο συνειδητή είναι η επιμονή του αφηγητή μιας ιστορίας στα σημεία της που θα τον οδηγήσουν ασφαλέστερα στα συμπεράσματα τα οποία θέλει να παρουσιάσει στο ακροατήριο του.
Τα σημεία «κλειδιά» και τα συμπεράσματα του άλλου έξω από εμάς είναι -μάλλον- διαφορετικά από εκείνα που θα σημειώναμε εμείς, αν ήταν να πούμε την ιστορία.
Ομοίως, οι διηγήσεις των συμβάντων και η προσέλκυση της προσοχής μας στα σημεία του αφηγητή είναι, μάλλον, το μέσο παραπλάνησής μας από τα σημεία που υποκρύπτονται.
Από τη στιγμή που άρχισα να εκθέτω ως επαγγελματίας εικαστικός χρησιμοποίησα την έκθεση των έργων μου, παράλληλα, τόσο ως μέσο για τη διακίνηση ιδεών ή προτάσεων, όσο και ως μέσο διακίνησης ενημερωτικών κειμένων κατάλληλων για την αποκάλυψή μου. Τουλάχιστον, κατάλληλων για την αποκάλυψή μου, τόσο όσο χρειαζόταν σε κάθε έκθεση, ώστε να μπορώ να διακρίνω καθαρά πως κάποιος (ποιός από όλους μας, άραγε, δισμύριε εαυτέ;) μιλάει στο ενημερωτικό κείμενο για μένα. Το προηγούμενο ως την αυτογνωσία μου, φυσικά…
Αυτό, εκτός από ακραία εγωιστικό ως πράξη, είναι και το δέον.
Ακραία εγωιστικό είναι, γιατί εγώ -μια και κανείς άλλος δεν είναι αρμοδιότερος- μιλούσα για μένα -μια και κανείς άλλος δεν ήταν αναγκαιότερο να εκτεθεί στη δική μου έκθεση τουλάχιστον. Επίσης είναι εγωιστικό γιατί, αντί να ακούω ή να διαβάζω ή να παρακολουθώ ή να αντιλαμβάνομαι με προσοχή το είναι απέναντι, ασχολιόμουν με το είναι εντός.
Ακόμα είναι εγωιστικό γιατί η κατάθεση της ψυχής μου μέσω των ενημερωτικών κειμένων, παράλληλα με την εικαστική έκθεση, δεν γίνεται στην προσπάθεια για επικοινωνία με τον άλλον, δεδομένου ότι, αδιαφορώ για την αντίληψη του άλλου -η αντίληψή του είναι δικό του θέμα.
Τέλος, είναι εγωιστικό γιατί το ενδιαφέρον μου εστιάζεται στο σημείο της σωστότερης κι ακριβέστερης δυνατής εκφοράς του εαυτού μου, λες και πρόκειται για κάτι αξιοπρόσεκτο για άλλον πέρα από μένα τον ίδιο.
Από την άλλη, δέουσα είναι η πράξη μου αυτή της έγγραφης κατάθεσης του κάθε μου πονήματος -παράλληλα με τον πόνο της εικαστικής έκθεσης- δεδομένου ότι οι περισσότεροι από εμάς, με εμένα μαζί, νομίζοντας πως έχουμε αντιληφθεί το γεγονός εκεί έξω αντιδρούμε και προφέρουμε τη θέση μας άμεσα, συνήθως χωρίς ιδιαίτερη και κριτική σκέψη, χωρίς τη θεραπεία κι επιμέλεια της σύνταξης απώτερου νοήματος, χωρίς επαναναγνώσεις του διατυπωμένου και συνακόλουθα χωρίς τις διορθώσεις που επιβάλλονται για την καθαρότητα της ουσίας των εκφερομένων, χωρίς αναδιατύπωση και επανατοποθέτησή μας απέναντι στο κάθε νέας στιγμής παρόν συμβάν, χωρίς διασταύρωση του κάποτε γεννημένου -ως λόγου- με τα κατοπινά γεννήματα, χωρίς πρόταση παρούσα ως την υλοποίηση ή απόρριψή της ή έστω πρόταση παρούσα ως την αμοιβαία αποδοχή της αξίας ή της αναξιοσύνης της για τη στιγμή που προτάθηκε.
Επίσης, δέουσα ήταν η προσωπική αυτή εγγραφή από -και για- μένα το ίδιο, αντί της ανάθεσης του ίδιου έργου σε άλλο πρόσωπο, που θα έφερε το ύψος της πτυχωμένης κατάλληλα υπογραφής, της υπογραφής της βαρύνουσας και αρμόζουσας για τη θέση του λόγου σε παραλληλία με το εικαστικό γεγονός, αλλά μόνον αυτής κι όχι τα ένστικτα νοήματα ή έστω τη διάθεση ανεύρεσής τους, που εκ των πραγμάτων οφείλω εγώ.
«-Επειδή μπορεί να μη σ’ αρέσουν αυτά που θα γράψω εγώ, γράψ’τα εσύ και θα στα υπογράψω», είχε πει μια τεχνοκριτικός σε μια φίλη γλύπτρια που ζήτησε κείμενο κριτικής ανάλυσης για τα έργα μιας έκθεσης της. Δηλαδή, επίσης δέουσα ήταν η προσωπική αυτή εγγραφή από -και για- μένα το ίδιο, αντί της ανάθεσης του ίδιου έργου στο ίδιο πρόσωπο, από άλλον που θα έφερε το ύψος της πτυχωμένης κατάλληλα υπογραφής, της υπογραφής της βαρύνουσας και αρμόζουσας για τη θέση του λόγου σε παραλληλία με το εικαστικό γεγονός, αλλά μόνον αυτής κι όχι τη διάθεση εμπλοκής, που εκ των πραγμάτων φέρω εγώ.
Ακόμα δέουσα είναι η παραμένουσα έγγραφη κατάθεσή μου προκειμένου να δημιουργηθεί τόπος τέτοιος, ώστε να μου επιτραπεί μ’ αυτόν σαν εφαλτήριο να ξεκινήσω για το επόμενο βήμα εκφοράς, για το «νέο», για το «άλλο», για το «επόμενο».
Αντίθετα με τα παραπάνω, η προώθηση ενημερωτικών κειμένων μου στους επισκέπτες και τους καλεσμένους των εικαστικών μου εκθέσεων είναι ανάξια πράξη.
Αυτό γιατί ο διπλανός σου έχει κι αυτός, όπως κι εγώ, κορεστεί από τις μελιστάλακτες αναφορές των πολιτικών δράσεων -τουλάχιστον- προς όφελός μας, από τις -επίμονα συνεχείς και- ενθουσιώδεις προσφορές για το συμφέρον μας, από τις τεκμηριωμένες σπουδές -και θεραπείες- για το πρέπον της περίπτωσής μας, από τις καταπληκτικότερες πράξεις -και θεάματα- όλων των εποχών για τη διασκέδασή μας, από τις αξιοπρόσεκτες προτάσεις -σε πολύ μα πολύ συμφέρουσες τιμές- για τα ενδιαφέροντά μας, από τα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα μας -και μας πηγαίνουν γάντι(!)- κουστούμια μας και τα λοιπά.
Επίσης, ανάξια είναι η έγγραφη κατάθεση κι άλλων λόγων («μου»), λες και δεν έχουν ήδη ειπωθεί αλλού από άλλους ή λες και δεν έχει φτάσει η ουσία τους ή κάποια ουσία, παραπλήσια αλλά αρκετή, στο -και για το- είναι του διπλανού μέσω του παρελθόντος μας.
Ακόμα, ανάξια είναι τα κείμενα μου, γιατί η αντίληψη του άλλου, του εκτός από μένα, δεν έχει ανάγκη από το ο,τιδήποτε εδώ μέσα ή εκεί κάτω υποκείμενο, ανάγκη έχει εκείνα αλλού τα υπερκείμενα, τα επέκεινα, τα άνω θρώσκωντα και τα πτερόεντα σε ουρανούς καθάριους, διαυγείς ασυμπλεγματικούς, ελεύθερους παρουσίας ή εξουσίας και γεμάτους πνοής υπερκόσμιας.
Τέλος, ανάξιες είναι οι πολλές-πολλές διατυπώσεις μου αφού κι αυτές, μαζί με τ’ άλλα κειμήλια και μαζί μ’ όλη την κτίση, θα συντηχθούν όταν έρθει η ώρα μας ή γρηγορότερα ή ήδη χθες;!
Αντίστροφα, σε σχέση με το εγωιστικό της γραφικής μου προσπάθειας παράλληλα με την πλαστική τοποθέτησή μου, εγωιστικό θα ήταν το «ανάποδο», δηλαδή αν έβαζα ένα τελάρο στο τοίχο εκεί ψηλά, για να εποπτεύει πάνω από τα κεφάλια μας ή, εγωιστικό θα ήταν να έβαζα έναν όγκο στο χώρο εκεί απέναντι, που θα μας έκλεινε το δρόμο, χωρίς λόγια συνδράμοντα με την εικαστική ύπαρξη των παραπάνω και συνεννοούμενα με αυτήν.
«-Εγώ, παρατήρησα ό,τι είναι και να η πρότασή μου!» θα μπορούσε να εκφέρει δείχνοντας τον τοίχο ή το χώρο ο εικαστικός καλλιτέχνης.
Αυτό θα ήταν εγωιστικό από τη μεριά του δημιουργού, δηλαδή το να εννοεί το έργο του σαφές ως πρόταση, αρκετό και εύληπτο και κατανοητό σε έναν κόσμο που δεν δείχνει να του αρκούν οι λεκτικές καταθέσεις. Σ α φ ή ς, αρκετός και εύληπτα κατανοητός δεν κατάφερε να σταθεί -για τον ποταπό και αγαπησιάρη ανθρώπινο νου- ούτε ο Δημιουργός των πάντων με τη Δημιουργία της Πλάσης Του, πόσο μάλλον ο εκάστοτε δίπλα μας -εδώ στα γήινα- εικαστικός καλλιτέχνης.
Αντίστροφα επίσης, σε σχέση με την αναξιότητα της πράξης μου να δηλώνω εγγράφως, μαθαίνω τελευταία περί του απαραίτητου της ύπαρξης του “artist statement” ως μέσου δήλωσης της πρόθεσης του δημιουργού και ως μέσου κατάθεσης της τεκμηρίωσης της υπόστασης ενός έργου από μέρους του καλλιτέχνη. Το προηγούμενο νομίζω, με την ταπεινή μου γνώμη, πως ίσταται ορθά και ανεξάρτητα από τη θεωρητική εμβάθυνση που πιθανά πραγματοποιηθεί από τον επιμελητή μιας έκθεσης ή τον ιστορικό τέχνης -πάλι πιθανά- στο μέλλον καθώς και ανεξάρτητα από την προσωπική άποψη του κριτικού τέχνης ή του φιλότεχνου θεατή που κρίνει.
Προετοιμαζόμενος για το «τρομερό βήμα» ή το δίβατον («debate») της απολογίας μου, προετοιμαζόμενος για τα τέλη, εκθέτω τα «Καημένα Σπίρτα», ακροβατώντας εδώ στην ορεινή Γορτυνία, κάπως σαν «το κοριτσάκι με τα σπίρτα» που παγώνει πολύ και κάνει κάτι γι’ αυτό και κάπως ως βοηθός του αυριανού υπεύθυνου της αιώνιας καύσης μου, στη μεταθανάτια ζωή, αν και ευελπιστώ εκεί να με περιποιηθούν δεόντως και να διαθέτουν προσφορότερα μέσα έναρξης της πύρωσης -τουλάχιστον, για έναν Σπίθα…
Τα «Καημένα Σπίρτα» αν και ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2005 ως προσχέδιο, ολοκληρώθηκαν μέσα στο 2006, ως περίβλεπτο έργο διαστάσεων 0,35m –πλάτος- επί 0,50m –πλάτος- επί 0,05m και άνωθεν –ύψος- φτιαγμένα από ξύλο, κόλλα και πολυεστέρα.
Τα «Καημένα Σπίρτα» προτείνουν όπου τείνουν οι ζωές μας να κοιτάξουμε με ενδελέχεια και με εντελέχεια.
Τα «Καημένα Σπίρτα» αποτελούν μέρος της πρότασης του δημιουργού για τον καλλιτεχνικό διαγωνισμό με θέμα «Η Αναζήτηση Της Ελευθερίας» του 4ου Ετήσιου Φεστιβάλ Τεχνών Τouch 2006 του Δήμου Αγίου Νικολάου Κρήτης και εκθέτονται στη Δημοτική του Πινακοθήκη, από 15 ως και 25 Σεπτεμβρίου 2006. Ευχαριστώ.
______________________________________________________________________
"No Clowns For Chess!", action drama, until today...
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Εικαστικό δρώμενο, με τίτλο «No Clowns For Chess!» και αντικείμενο την εμπλοκή σε εξισορροπητικές για τη φαντασία παρτίδες σκακιού και πολεμικές σε δημόσιους χώρους, ως πρόταση αποφυγής πραγματικών πολεμικών αναμετρήσεων, συνεχίζει να παρουσιάζει ο ζωγράφος, γλύπτης κι ακροβάτης Σπίθας Γεώργιος.
Το εικαστικό δρώμενο «No Clowns For Chess!» θα λάβει χώρα, αυτή τη φορά, στο Νικολετοπούλειο Πνευματικό Κέντρο της Στεμνίτσας Αρκαδίας, την Κυριακή, 19 Νοεμβρίου 2006.
Η δράση θα πραγματοποιηθεί κατά τη διάρκεια αγώνων σκακιού οργανωμένων από τη Σκακιστική Ομάδα του Φιλοτεχνικού Ομίλου Τρίπολης με τη συμμετοχή του Ακροβατικού Χώρου Εικαστικής Δημιουργίας και με την παραχώρηση του Πνευματικού Κέντρου Στεμνίτσας του Δήμου Τρικολώνων.
________________________________________________________________
Artist statement written in the http://www.geocities.com/to3otes/about/NoClownsForChess.html:
“No Clowns For Chess!”
action drama
■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□
Είμαστε ωραίοι οι γελωτοποιοί, αλλά δεν ξέρω πόσο χωράνε οι φλούο πράσινες μπούκλες μας ή η στρογγυλή και γυαλιστερή κόκκινή μας μύτη μπροστά από την αυστηρή, ασπρόμαυρη σκακιέρα. Εκεί το υπερβάλλον, πλατύ χαμόγελο μπορεί να προσβάλει τα μεγαλεπήβολα και σεβαστά σχέδια του αντίπαλου βασιλιά ή την υποβόσκουσα παντοδυναμία της συζύγου βασίλισσας…
Έτσι, στο εικαστικό δρώμενο “No Clowns For Chess!”, αφήνω προσωρινά τις ακροβατικές ικανότητες και τα αστεία καμώματα να περιμένουν στο διπλανό τραπέζι και στήνω με υπέρμετρη και φαντασιακή πατρική φροντίδα τους αξιέραστους και μαχητές στρατιώτες μου, τους βαρύτιμους και στιβαρούς μου πύργους, τα πανέμορφα και φιλικά μου άλογα, τα έμπιστα και αλάνια αξιωματικάκια μου, και φυσικά την πανέμορφη και τίμια βασίλισσά μου και το δίκαιο και μετρημένο βρα-χολά-κερο-άχ-για-σένα-τρέχουμ’-όλοι-βασιλιά-μου.
Τους στήνω λοιπόν όλους αυτούς, να κοιτάνε με βλέμματα φονιάδων τους εχθρούς -τους τιποτένιους, αλλά αξιόμαχους- και τους προτείνω θέσεις μέσα στο ασπρόμαυρο πεδίο τους -πιο παιδίον τους εγώ- για να χαρούμε παρέα την αξιοσύνη των σταθερών πατημάτων τους.
Ευχαριστώ πάντα, στο τέλος, του στρατού -του τιποτένιου, αλλά αξιόμαχου- τον υποβολέα για την παρτίδα στην οποία συνέβαλε και, μετά το βράδυ, όταν πέφτω στα μετόπισθεν φυλάκια για ξεκούραση, κατάκοπος από τις μάχες, ο-νει-ρεύ-ο-μαι τρελούς πάνω σε ίππους να κλέβουν αλλογενείς κι αλλόθρησκες βασίλισσες γελώντας φωναχτά για των ξεμωραμένων ξένων στρατών τα πιόνια που προάγονται μετά από δρόμο πολύ σε βασιλοπούλες -αντί σε ήρωες.
Ως κλόουν ονειρεύομαι, φυσικά. Με κωλοτούμπες κι ακροβατικά ονειρεύομαι κάτω από τα σκεπάσματα και μέσα στους καλπασμούς και τα τραντάγματα των γελώτων, μακριά πια από τη “No Clowns For Chess!” βαρβαρότητα των στρατηγικών μας σχεδιασμών. Ματ και συγχαρητήρια!
■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□
Έέέ, πα-λιο-κλό-ουν, πάμε μια revanche ;
10/06/2006 © Σπίθας Γεώργιος
Υποσημειώνεται πως τα παραπάνω γραφικά έγχρωμα και ασπρόμαυρα καθώς και ο υπερμεγέθης τίτλος και η υποσημείωση της ημερομηνίας και του δικαιώματος copyright, δεν συμπεριλαμβάνονταν στην παραπάνω δικτυακή σελίδα, η οποία είχε γραφτεί με γλώσσα μηχανής.
_____________________________________________________________________
"From Gold To G.O.D.L." action drama, 2006-2007.
Ακολουθεί απόσπασμα από την 1η γραπτή εργασία (Γ.Ε.), που υποβλήθηκε το 2006 για τη θεματική ενότητα (Θ.Ε.) της Ελληνικής Ιστορίας (ΕΛΠ11) στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (Ε.Α.Π.), με προσωπικό τίτλο "Ιστορική Φυσική (Παρένθεση)", ως προϊόν του εννοιολογικού σκεπτικού του εικαστικού δρώμενου "From Gold To G.O.D.L." (2006 Copyright Σπίθας Γεώργιος).
Η εργασία αυτή σχολιάστηκε με ενδιαφέρον και βαθμολογήθηκε με βαθμό 6,5/10, από την καθηγήτρια-σύμβουλο Θ.Ε., αξιότιμη κυρία Ευθυμία (Έφη) Κάννερ. Ευχαριστώ.
"4. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Δεδομένου του γεγονότος ότι οι παρατηρήσεις της φυσικής υπολογίζονται με μαθηματικές διατυπώσεις, οι οποίες τυγχάνουν χρήσης, όσο και αν δεν είναι πάντα ακριβείς, χαράζουμε* στην ιστορική φυσική μας, μια τέτοια διατύπωση των παρατηρήσεων που προηγήθηκαν.
Αν αποτολμήσει κανείς να υπολογίσει το μέτρο της τιμής των Αθηναίων στη Μήλο του 5ου αι. π.Χ. ή την τιμή που πήρε τελικά η εμμονή των Μηλίων στην ιδεολογία της μη υποτέλειας, δεδομένου του όγκου του ιστορικού χρόνου, που ακολουθεί, θα βρει απαραίτητη τη διατύπωση μιας μαθηματικής σχέσης που να περιγράφει το συμβάν σε κάποιο νιοστό σημείο στο άπειρο.
Συμπερασματικά, η μαθηματική αυτή διατύπωση θα πρέπει να συνδέει: α) την πολεμική δύναμη των Αθηναίων, έστω FΑ και β) την τιμή που ζητούσαν οι Αθηναίοι ως φόρο υποτέλειας από τους Μηλίους. Έστω Υ η τιμή υποτέλειας και έστω Υν η τιμή που τελικά πληρώθηκε, όπου ν, η (άτιμη;) νιοστή δύναμη στην οποία υψώνεται η τιμή Υ καθώς οδεύουμε προς το άπειρο. Επίσης, η διατύπωσή μας θα πρέπει να προϋποθέτει (λόγω των αρχών της θερμοδυναμικής) ως δεδομένη την προσφορά ενέργειας για την εξασφάλιση της σταθερότητας της εντροπίας S του συστήματος, στο οποίο θα ασκηθεί ο εξουσιαστικός μηχανισμός της αρχής, μέσω FA, για τον προσπορισμό της καθορισμένης Υ.
Η διατύπωση, λοιπόν, που αποτολμούμε, (τείνει να) έχει ως εξής:
Με S σταθερή, $Yν"FA
Υπάρχει, δηλαδή, με σταθερή την εντροπία S, καθορισμένη τιμή υποτέλειας Υ υψωμένη στη νιοστή της δύναμη ν, για κάθε δύναμη F της αρχής (εξουσίας).
Δεδομένου ότι η δύναμη ν, στην οποία υψώνεται η υποτέλεια Υ, δείχνει ανάλογη με το χρόνο, οπότε συνακόλουθα με τη νοοτροπία και τις ιδεολογίες που επικρατούν εκάστοτε, η α ξ ί α της** είναι το βασικό και χαρακτηριστικό σημαίνον.
Όλες οι μεταβολές στη φύση πραγματοποιούνται με αύξηση της εντροπίας. Στην πράξη, η εντροπία των μεμονωμένων συστημάτων παρουσιάζει τάση για αύξηση, επειδή στη φύση οι μεταβολές δεν είναι αντιστρεπτές. Συνακόλουθα, παραμένει το ερώτημα και η ανάγκη για τον καθορισμό της κατάλληλης κάθε στιγμή ενέργειας, ώστε με την προσφορά της -ή την αποδοχή της επιβολής της- το κάθε σύστημα να τυγχάνει αντιστρεπτών μεταβολών***. Έτσι, το κάθε σύστημα θα διατηρεί την εντροπία του σταθερή, αν θέλουμε να υπολογίζουμε την παραπάνω μαθηματική διατύπωση._
* Πρβλ. Κ. Λ. Μεραναίου, Φυσική και Ποίηση, [βιβλιοθήκη Δήμου Δημητσάνας, Κα243Δ] (Αθήναι) σ. 8-9.
** Πρβλ. Ι. Γιαννόπουλος, ό.π., σ. 38-39.
*** Όπως, για παράδειγμα, η προσωρινή (29-10-2006, ώρες: 11.00-15.00) αναδιαρρύθμιση των (γραμμικών) μαθητικών θρανίων μιας τάξης (εκπαιδευτηρίου «Ελληνικής Παιδείας»), προς μια (παραστατική) αμφιθεατρική αταξία. Πρβλ. υποσημειώσεις 1 και 7. "
Υποσημειώνεται Albert, πως η τέταρτη "υπογράμμιση" με italics είναι σημερινή (Saturday, 09 October 2010).
______________________________________________________________
A R T I S T S T A T E M E N T
Γιώργος Σπίθας, Acrobartist.
Εικαστικό δρώμενο "Homo Stemnitsius", χειμώνας 2017-2018.
Στην ελληνική ταινία "Φτηνά Τσιγάρα" ο Ρένος Χαραλαμπίδης λέει για την επαγγελματική του ιδιότητα: "Θα μπορούσα να πω ότι παράγω καλλιτεχνικό έργο: περιφέρομαι στην πόλη. Θα έπρεπε να παίρνω επιχορήγηση από το υπουργείο Πολιτισμού... Γιατί δηλαδή πληρώνουν κάποιον να κάνει ένα άγαλμα και να μην πληρώνουν εμένα να περιφέρομαι στην πόλη; Σαν κινούμενο γλυπτό, ας πούμε... Κωλοχώρα, δεν καταλαβαίνει τους καλλιτέχνες!"
Σ΄ αυτή τη λογική, στο εικαστικό δρώμενο "Homo Stemnitsius" o acrobartist Γιώργος Σπίθας περιηγείται μεταξύ Αθηνών και ορεινής Αρκαδίας επισκεπτόμενος τα παλιά και τα σύγχρονα μόνος ή μαζί με άλλους. "Όλοι οι άνθρωποι είναι καλλιτέχνες" διακήρυξε ο γερμανός Γιόζεφ Μπόυς από τη δεκαετία του 1970 και "το έργο τέχνης μας είναι η ζωή μας"... Έτσι όλοι είμαστε κινούμενα γλυπτά στα περιβάλλοντα που κινούμαστε και όλοι παράγουμε καλλιτεχνικό έργο με τις ζωές μας. Η καλλιτεχνική ακροβασία είναι ακριβώς αυτό: να συλλάβουμε τις εμπειρίες των ζωών μας ως δυνάμει εικαστικά εναύσματα για δρώμενα όπως τα aktions του Μπόυς ή τα εικαστικά δρώμενα του γράφοντα το παρόν artist statement.
Ο χώρος αυτός στην Στεμνίτσα Αρκαδίας ονομαζόταν "Ακροβατικός Χώρος Εικαστικής Δημιουργίας Γεωργίου Σπίθα" και αποτέλεσε, από τον Ιούνη του 2004 ως τον Αύγουστο του 2011, την επαγγελματική έδρα του ζωγράφου, γλύπτη κι ακροβάτη Γιώργου Σπίθα που κατάγεται από εδώ. Τώρα χρησιμοποιείται ως ανοικτό για το κοινό workshop για δράσεις όπως το εικαστικό δρώμενο "Homo Stemnitsius". To δρώμενο αυτό, που θα πραγματοποιείται τα Σαββατοκύριακα του χειμώνα 2017-2018, στοχεύει να φέρει τους επισκέπτες του όμορφου αυτού τόπου σε επαφή και συνδιαλλαγή με την παράδοση της Στεμνίτσας και τη σύγχρονη εικαστική δημιουργία και ζωή των κατοίκων της. Ο δράστης και acrobartist Γιώργος Σπίθας σας καλωσορίζει με χαρά σ΄ αυτό το δρώμενο και σας προσκαλεί να το τιμήσετε με την παρουσία σας. Έργα και αντικείμενα του παρόντος χώρου, που φιλοτεχνήθηκαν από τον καλλιτέχνη και συνεργάτες του, αποτελούν ιδιωτική συλλογή και είναι προς πώληση κατόπιν συνεννοήσεως.
(Το παραπάνω θυροκολλήθηκε στο ανοικτό για το κοινό εργαστήριό μου στην Στεμνίτσα Αρκαδίας).
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
A R T I S T S T A T E M E N T
Γιώργος Σπίθας, Acrobartist.
"Σιγά μην κλάψει αυτό το UFO" (από 2010-2020 και εφεξής).
Συνεχίζει το διαστημόπλοιο Γη να περιδιαβαίνει τους ορίζοντες κι ο ήλιος δεν ξεχνά να ανατέλλει και να βασιλεύει. Διορία άλλη δόθηκε ή όχι ακόμα; Έ;
Ο acrobartist Γιώργος Σπίθας εκτελεί το εικαστικό δρώμενο "Σιγά μην κλάψει αυτό το UFO" πρόθυμος για χαμόγελα που δεν κρύβονται πίσω από μάσκες. "Οι μασκαράτες πάντα μου έφερναν θλίψη γιατί απεμπολείται η διάθεση για αληθινή παρουσία, αυτήν της εικόνας του Θεού που οφείλουμε", δηλώνει ο καλλιτέχνης και για τώρα και για πάντα, αφού η ψυχή είναι αιώνια από τη σύλληψή της και μετά. Αν είναι να κλάψετε για τα κακά που προέκυψαν, παρακαλώ μην ενοχλείτε το δημιουργό. Είναι αλλού. "Στην παιδική αθωότητα κι απονήρευτος θέλω να φτάσω ξανά κι ας έκλαιγα γιατί μου σπάσατε το παιχνίδι μου που είχα και θα έχω στερηθεί", δηλώνει επίσης ο Γιώργος Σπίθας, ο οποίος στοχεύει με το παρόν δρώμενο να μας θυμίσει την ομορφιά που οφείλουμε στον Κύριο και Πλάστη για ό,τι υπάρχει κι ό,τι γίνεται γιατί λάθος συνεννόηση είναι τα δράματα.
Νέο action drama λοιπόν το 2020 με έλλειψη σε δράμα, μετά τη ζώσα περιηγητική γλυπτική του δρώμενου "Homo Stemnitsius" του 2017-2018 του Γιώργου Σπίθα. Tο action drama "Σιγά μην κλάψει αυτό το UFO" είχε συλληφθεί ως ιδέα κατάστασης στο Δρομοκαϊτειο το 2010 παρουσία αγγέλων και εκτελείται έκτοτε μαζί με το άνθισμα των λουλουδιών και την ανατολή των αστεριών σ' αυτό το διάστημα.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
A R T I S T S T A T E M E N T
ΓΙΑ ΤΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΔΡΩΜΕΝΟ
"ACROBARTIST 2020" :
Διακόπτοντας σπουδές "Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής Διακόσμησης και Σχεδιασμού Αντικειμένων" σε Δ.Ι.Ε.Κ. το εικαστικό δρώμενο "Acrobartist 2020" είναι μια Art & Language δράση συγγραφής.
Από τη στιγμή που πρωτοκαλούμε σωστά το "Μαμά!" το μόνο, νομίζω, που μας σώζει από το λόγο μας είναι ο πολύς λόγος, κι άλλος ακόμα, μια και οι λεκτικές καταθέσεις μας αποτελούν μόνο μέρος της Αλήθειας και επομένως όχι Λόγο.
Ένας είναι ο Κύριος μου, ο Υιός και Λόγος του Θεού, και εμείς με λόγια και πράξεις απλώς συμπληρώνουμε το Βιβλίο της Ζωής, με βάση το οποίο θα κριθούμε στο βήμα της απολογίας μας, μπροστά Του.
"Βιάζομαι πολύ, να ξέρεις Κι άκου με, για να μαθαίνεις Λέω εγώ αυτό που θέλεις Σ΄αγαπάω πολύ" ερμηνεύει ο Νίκος Οικονομόπουλος και στιχουργεί ο Νίκος Σαρρής στο τραγούδι "Σκάσε Ένα Φιλί" της Heaven Music. Έτσι, λοιπόν, αυτό ακριβώς κι εγώ ως Acrobartist, δηλαδή καλλιτεχνικός δράστης, στο εικαστικό δρώμενο "Acrobartist 2020", με υλικό αποτύπωμα τα χρωματισμένα με διάφορα χρωματάκια γραψίματά μου του 2020 ως σημαίνοντος παρόντος μας.
Η παρουσίαση αυτών των γραπτών φωτογραφήθηκε και αναρτήθηκε στο facebook.com/acrobartist
και πιθανόν στο μέλλον να εκτεθεί.
Ευχαριστώ και σ΄αγαπάω πολύ!
Γεώργιος Σπίθας, copyright 2020.
_________________________________________________________________________________________________
A R T I S T S T A T E M E N T
ΓΙΑ ΤΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΔΡΩΜΕΝΟ
"ACROBARTIST, 2021".
Το "Acrobartist, 2021" είναι ένα εικαστικό δρώμενο - φυσική συνέχεια του Art & Language δρώμενου συγγραφής "Acrobartist, 2020".
Το "Acrobartist, 2021" θα είναι δρώμενο ανά-γνωσης κι ερμηνείας των όσων γράφτηκαν στο ομώνυμό του, του προηγούμενου έτους. Ως τέτοιο θα πάρει χρόνο. Έναν τουλάχιστον ίσως και παραπάνω.
Ευχαριστώ για την οποία προσφορά άλλης απασχόλησης αλλά δεν τα προλαβαίνω όλα μαζί. Ένα-ένα είναι που πρέπει να γίνονται τα βήματα για να μην πέσεις ακόμα κι όταν τρέχεις. Να μην τρέχω άλλο αποφάσισα εγώ γιατί δεν βγάζει πουθενά ένας αγώνας δρόμου όπου πάντα νικάνε άλλοι κι εγώ καταλήγω σ' ένα κρεβάτι, κάποτε δεμένος...
Ευχαριστώ για τις πολύτιμες συμβουλές να παραμείνω δημιουργικός και αυτό ακριβώς ξέρω ότι οφείλω.
Ευχαριστώ και για τη συμβουλή κοινωνικοποίησής μου, οφείλω περισσότερα χαμόγελα όταν πέφτουν οι μάσκες. Αμάν πια με την παράνοια της καλλιέργειας αγαθών προθέσεων και δεήσεων για διαφύλαξη της υγείας μου και των γύρω.
Επιθυμώ να φύγω το συντομότερο δυνατόν για να συναντήσω τον Κύριο μου: ποιος θα μου το αρνηθεί αυτό; Φυσικά τα αίτια οφείλω. Αυτά θα αναμένω διακαώς.
Η παρουσίαση του "Acrobartist, 2021" θα είναι ιδιωτική υπόθεση αλλά δεν αποκλείεται η μετά από πρόσκληση παρακολούθηση του δρώμενου αυτού μέσα στο έτος.
Με τις υγείες σας! Δικός σας πάντα
Γεώργιος Σπίθας, Copyright 2021.
__________________________________________________________________________________________
ARTIST STATEMENT
για το εικαστικό δρώμενο:
"Δ ι β α τ ώ ν τ α ς Ω ο σ ι γ η λ ά",
Τρίτη, 24 Αυγούστου 2021.
Δεν τα μπορώ τα τρεξίματα του κόσμου μας. Είμαι ωφελημένος με δύο πόδια, γερά ακόμα παρά τα 52 μου χρόνια, κι έτσι διβατώ.
Διβατώντας προσέχω να μην σπάσω τα αυγά και κάνουν θόρυβο και τρομάξει κανένα παιδί ή σκυλί. Έτσι είπα να κάνω το εικαστικό δρώμενο "Διβατώντας Ωοσιγηλά", τώρα στο τέλος του καλοκαιριού του 2021.
Το "Διβατώντας Ωοσιγηλά" ήταν τίτλος εργασίας που είχα παραδώσει για βαθμολόγηση όταν παρακολουθούσα το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο και το τμήμα "Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό". Αυτή η σπουδή άρχισε το 2006 κι ενώ ήμουν στην ορεινή Αρκαδία κι έληξε άδοξα στην Αθήνα το 2010 όταν παρακολουθούσα ανεπιτυχώς την Θεματική Ενότητα "Ελληνικές Εικαστικές Τέχνες και Επισκόπηση της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής".
Χωρίς επένδυση σε μοντέλα έφτιαξα την εικόνα μιας εξωγήινης με ροζ φρύδια, που την ερωτεύτηκα, και κάνοντας άλματα στην επικοινωνία διαπραγματεύτηκα την προίκα που είχα να διαμοιραστώ με τα μέλλοντα πεθερικά μου. Δεν ξέρω τι απήχηση είχε στον κόσμο η παντομίμα της συνδιαλλαγής αυτής, πάντως από τότε δεν καταφέρνω ν' ανεχθώ επιτυχώς τις ανθρώπινες, επίγειες επικοινωνίες που μου φαίνονται σαν φάρσες κλόουν ή χειρότερα σαν προσπάθειες να μη μείνουν τα χείλη ενωμένα και κατά λάθος κολλήσουν στη σιωπή.
Επικοινωνώ πάντα αγαπητικά, στοργικά, γλυκά και πάντα ανθρώπινα με τον Κύριο μου και τους συν Αυτόν, ενίοτε και με απτικές, ακουστικές ή οσφρητικές αισθήσεις που γίνονται αισθητές πασιφανώς. Όμως το ύψος της επικοινωνίας μου πια είναι τέτοιο που οφείλω ταπεινές κινήσεις για να μη φανώ αλαζόνας, οπότε "Διβατώντας Ωοσιγηλά" ανταπεξέρχομαι.
Το δρώμενο αυτό ελπίζω να διαρκέσει στο διηνεκές εφεξής. Αν διασταυρωθούμε θα το παρακολουθήσετε κι εσείς...
Στην 2η γραπτή εργασία μου της Εισαγωγής στον Ελληνικό Πολιτισμό του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου "Δ ι β α τ ώ ν τ α ς Ω ο σ ι γ η λ α" έγραφα τον Γενάρη του 2007:
Το "Δ ι β α τ ώ ν τ α ς Ω ο σ ι γ η λ ά" αποτελεί γλώσσημα του Σπίθα Γεωργίου, προερχόμενο από το "δίβατον" του αρχικού και του σύγχρονου σημαίνοντος νοήματος στην έκφραση : "Σιγά τ' αυγά!". Ο τίτλος αυτός αναφέρεται στην ελληνική διγλωσσία (γλωσσική διμορφία) γραπτού και προφορικού λόγου και -μεταξύ άλλων- υπαινίσσεται (μεν, γραπτά δε) τη διττή προσπάθεια αλληλεπιδραστικής εκπαίδευσης μέσω μιας γραπτής φοιτητικής εργασίας και της γραπτής αξιολόγησης που επακολουθεί.
Δ ι β α τ ώ ν τ α ς Ω ο σ ι γ η λ ά, είναι η πρόταση του δημιουργού του παρόντος για τον καταλληλότερο τρόπο εκφοράς αντιλόγων, στην επώδυνη -και φωναχτά (ή θορυβωδώς) δύσβατη- εκείνη περίπτωση κατά την οποία είναι κάνεις αναγκασμένος να μη σιωπά, παρόλη τη ματαιότητα, την παραπλάνηση και το άτοπο της λεκτικής έκφρασης σε σχέση, για παράδειγμα, με την εικαστική έκφραση ή την ... προσευχή (!).
Λήξη δρώμενου ¨Διβατώντας Ωοσιγηλά ¨.
Σήμερα Σάββατο, 19-02-2022 κηρύσσω τη λήξη του παραπάνω δρώμενου, έχοντας έναν διαρκή πόνο στο δεξί μου πόδι που με ανησυχεί, όπως και η ασθένεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας οικείων άλλων, και με το μυαλό στο ¨΄έλαιον ειρήνης θυσίαν αινέσεως¨.
Η λήξη του δρώμενου αυτού ελπίζω να σηματοδοτήσει την έναρξη νέας περιόδου εικαστικής έκφρασης και προσευχής, ως μόνου δημιουργικού αντιλόγου στις πολεμικές της εποχής.
Παράλληλα γράφτηκα μέλος του Υπερκομματικού Εθνικού Συμβουλίου του Δικτύου Ελληνισμού, μια κίνηση ενότητας των δημοκρατικών-πατριωτικών, αντισυστημικών πολιτικών κινημάτων για την Ελλάδα του αύριο. Ευελπιστώ σε δημοκρατική, πατριωτική ανανέωση από τα κάτω. Ως εδώ με τη διαγαλαξιακή πολιτική, ας αναλαβει ο Κύριος μου...
Παρεπιπτόντως το έργο μου με την ερωτεύσιμη εξωγήινη με τα ροζ φρύδια έχει πια χαθεί με την αλληλοδιαπλοκή των Πάντων.
Ευχαριστώ θερμά για την παρακολούθηση του παραπάνω δρώμενου
__________________________________________________________________________________________________________________________________
Artist statement for the action drama
" A c r o b a t i c D i s t r a c t i o n s ".
Καλλιτεχνική δήλωση για το εικαστικό δρώμενο
" Α κ ρ ο β α τ ι κ ο ί Π ε ρ ι σ π α σ μ ο ί ".
Το εικαστικό δρώμενο "Ακροβατικοί Περισπασμοί" διάγει ως ψυχαγωγία, μια και η τέχνη δεν είναι δουλειά. Όπως δεν είναι δουλειά και το ίστασαι ανάμεσα σε μέρα και νύχτα, αλλά είναι απόλαυση σαν αυτές που εκλείπουν με τα χρόνια.
Οι "Ακροβατικοί Περισπασμοί" είναι το νέο εικαστικό δρώμενο του ζωγράφου, γλύπτη κι ακροβάτη Γεωργίου Σπίθα.
Το δρώμενο παρουσιάζεται με έδρα το "γραφείο" του καλλιτέχνη στην πλατεία Ιλίου Αττικής, κάτω πάντα από τον αττικό ουρανό, με όλα τα συμπαραμαρτούντα...
Οι αγγελικές συνευρέσεις κι η διαπλοκή με τους ερευνητές ψυχικών ατοπημάτων, κοινώς εκφερόμενων ως ερευνών, καθώς κι η διάχυση με το διαλυτικό σκεπτικό των πελατών κουρείων και τα λογοκρινόμενα λεκτικά των ίδιων των κουρέων συνάδουν απόλυτα με τους "Ακροβατικούς Περισπασμούς" που διαμορφώνουν το γίγνεσθαι από τον ακόμη και σήμερα δημιουργό εικαστικού αποθέματος Γεώργιο Σπίθα. Η εμπλοκή από συμβατικούς και συμβιβασμένους ηθοποιούς πολιτικής ή προπαγάνδας δεν υποβάλλει νομικά καταπιστεύματα στο παρόν εικαστικό δρώμενο και ευτυχώς!
Χωρίς εικαστικά δρώμενα όπως οι "Ακροβατικοί Περισπασμοί" οι άνοδοι προς τα επάνω θα ήταν κενά γράμματα και όλα τα πολυβιταμινούχα σκευάσματα σε έλλειψη δεν θα έφταναν να καλύψουν τις ανάγκες των διαβατών, ακόμα και των πιο ήρεμων από αυτούς...
Οι "Ακροβατικοί Περισπασμοί" ξεκίνησαν το 2000 ως λογισμός σε ό,τι υπολογίζεται σήμερα από τα παρόντα συστήματα και, με σαφείς στάσεις σε 2004, 2007, 2017 συνεχίζονται και σήμερα, Τρίτη 03-05-2022, όσο δεν ψυχοσωματοποιούνται παθολογικά από τον δράστη και για όσο διαρκεί ακόμα η ευγενική χορηγία των WE Electronics BeLieve You.
Θα χαρώ αν παρακολουθήσετε το παρόν δρώμενο καθημερινά στις ώρες γραφείου ως 24-05-2022.
_____________________________________________________________________________
Artist statement
για το εικαστικό δρώμενο
"Απολαμβάνοντας Αγάπη".
Πέμπτη, 26-05-2022.
Πρέπει να ξέρεις να δίνεις αγάπη για να πάρεις αγάπη από τους ανθρώπους. Ευτυχώς υπάρχει ο Θεός Αγάπη που μας έχει. Κι είμαστε δικοί Του, δεν είμαστε από μόνοι μας, ούτε μόνοι μας. Αυτός είναι ο Ων κι εμείς σπίθες του Πνεύματος Του.
Δεν φοράμε το ρόλο μας πάντα άξια. Μας δίνει χρόνο για να μετανιώνουμε και να επανακάμπτουμε στο παρόν. Όχι για πολύ: μία ζωή. Κάποιοι από μας έχουν ειδικές δεξιότητες κι είναι αξιοπαρατήρητοι. Μαθαίνεις πολλά από εκείνους. Είναι ανάγκη!
Και πορευόμαστε απολαμβάνοντας την αγάπη Του. Τι ωραία, έ; Έτσι και στο εικαστικό δρώμενο "Απολαμβάνοντας Αγάπη" του ενός σαν όλους κινούμενου γλυπτού Αcrobartist Γεωργίου Σπίθα. Μέχρι να ανέβουμε και το επόμενο βουνό εμπειρίας. Όσο κι αν φαίνεται ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν γύρω, αλλάζουμε εμείς. Κι ευτυχώς! Έτσι αξιότεροι να φτάσουμε στην απόλαυση του Απείρου.
Αυτό σας καλώ ό,τι κι αν κάνετε! Πάντα δίνεται χρόνος για θεωρία!
_______________________________________________________________________________
Καλλιτεχνική δήλωση για το εικαστικό δρώμενο
"Ζήσε τη ζωή σου!"
Μερικοί από μας χρειαζόμαστε αυτήν την άδεια...
Τρέφουμε όνειρα κι ελπίδες και προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε προσδοκίες άλλων για μας. Έτσι τελικά ζούμε ζωές χαζές, ανόητες. Όχι ό,τι θα θέλαμε ως ζωή μας.
Όταν, έστω και αργά, ακούγεται από το υπερπέραν: "Ζήσε τη ζωή σου!", αφού ξεπεραστεί το πρώτο σοκ όπου δεν ξέρεις τι να κάνεις, δεν θα χρειαστούν παρά μόνο ευχαριστίες για την άδεια.
Να σημειώσω εδώ ότι αυτό το εικαστικό μου δρώμενο, αυτή η δράση, όπως και άλλες δικές μου, τα τελευταία χρόνια, είναι αποτέλεσμα της μέχρι εδώ ζωής μου, σκέψης μου και συνθηκών που επικρατούν από το 1969 που γεννήθηκα. Δεν προτείνονται απαραίτητα τα δρώμενά μου για τριαντάρηδες ή σαραντάρηδες ή άλλους γενικά. Αν σας ενδιαφέρουν ως ιδέα, δώστε τους λίγη προσοχή. Μην σας απορροφήσουν γιατί μπορεί να μην είναι για εσάς. Συμβουλευτείτε το γιατρό ή τον πνευματικό σας!
Ευχαριστώ πολύ,
Πέμπτη, 01 Σεπτεμβρίου 2022,
Γεώργιος Σπίθας,
Acrobartist.
___________________________________________________________
Καλλιτεχνική δήλωση για το εικαστικό δρώμενο "Ευχαριστίες για τα θαύματά Σου".
Ευχαριστώ πολύ για τα θαύματά Σου!
Είναι τόσα τα θαύματά Του που είναι μεγάλης απορίας άξιο πως δεν τα νιώθουμε συνεχώς. Εγώ απλώς ταπεινά ευχαριστώ τον Κύριο και τους Αγίους Του για ό,τι κάνουν. Μακάρι να είχαν πέσει τα λέπια από τα μάτια μου νωρίτερα, όπως σε άλλους, αλλά δόξα τω Θεώ και για τα επιτέλους παρόντα.
Σας συμβουλεύω ό,τι και ο απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους επιστολή: να έχετε ελπίδα, πίστη, αγάπη και όλα θα φανερωθούν θαυμαστά!
Ίσως σε κάποιους από μας χρειάζεται και υπομονή...
Χαίρομαι για αυτά που μπορώ να μοιράζομαι σήμερα, Πέμπτη, 20/10/2022.
Εύχομαι με όλη μου την ψυχή θαύματα στις ζωές σας, αδελφών, φίλων, συγγενών, γνωστών κι εχθρών!
Το εικαστικό δρώμενο "Ευχαριστίες για τα θαύματά Σου" θα συνεχιστεί όσο ο Θεός δίνει δύναμη και φώτιση γι'αυτό. Αμήν.
______________________________________________________
Artist statement for the action drama "Question and inquire", March 2023.
Καλλιτεχνική δήλωση για το εικαστικό δρώμενο "Ερώτηση κι έρευνα", Μάρτιος 2023.
Δεν έχουν επουλωθεί τα τραύματά μου κι ίσως ούτε χρειάζεται. Μου αρέσει το παράπονο κι η συγκίνηση που και που.
Όμως, έχω απορίες, και όταν κοίταξα τον Κύριο μου το στόμα Του ήταν στραβό, με σφιγμένα χείλη, και με πλήγωσε κι αυτό, γιατί κι αυτό ήταν ακατανόητο.
Ξέρω για την υπομονή και δεν αρνούμαι να περιμένω μέχρι τότε που δεν θα είμαστε πια σαν τα μωρά παιδιά και δεν θα βλέπουμε μέσα από έσοπτρο, αινιγματωδώς, αλλά θα δούμε καθαρά.
Όμως έτσι, σε αυτήν την κατάσταση που βρίσκομαι με τα παράπονα και τις απορίες, πώς να πιστέψω στον εαυτό μου; Καθόλου δεν πιστεύω σ΄ αυτόν, όλο στους άλλους είμαι εύπιστος και παρασύρομαι συνεχώς. Αν υπήρχε μεσότητα, σαν αυτή του Αριστοτέλη, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα ή θα πρέπει να θεωρήσω μεσότητα τα θαύματά Του παρόλα αυτά; Μάλλον.
Το ν΄ ακολουθώ τη μέση οδό, με την πιο μικρή αίσθηση για τους άλλους και το να αποδεχθώ ότι είμαι αόρατος είναι πολύ βαρύ. Και λυγίζω. Κι άγιοι λένε: "Πρόσεχε!"... Ναι, έτσι όπως πάω φορτωμένος με το σταυρό μου, όλο σκοντάφτω στα κακοτράχαλα.
"- Οι μάχες μαίνονται" και "- Θα δεις πολλά", που ακούγονται, δεν με καθησυχάζουν, προτιμώ ένα καλό πιάτο φαγητό ακόμα ή ένα τσιγάρο ακόμα με μια υγρή γεύση στο στόμα. Γίνομαι σαρκικός έτσι; Θα εμπνεόμουν αν το Πνεύμα Σου φώτιζε τους άλλους και με συνέπαιρναν, αλλά όλο μικρότητα κι απογοήτευση ανατέλλουν. Ή ακόμα χειρότερα στέκονται αδιάφοροι και νομίζοντας αγωνιζόμενοι με τα δικά τους, τόσο πολύ με τα δικά τους που όλο "Μπράβο σου!", "Έτσι έ;" κι "Α, καλό" είναι να λέω, τίποτ΄ άλλο.
Απορώ, είναι εντάξει όλα αυτά;
Ή είναι όλα θέμα χημείας και φαρμακοεπαγόμενα, οπότε να συνεχίσουμε να φαρμακωνόμαστε για το μικρότερο κακό, το συνάδον με τον πολτό γύρω;
Θα ήθελα μιαν απάντηση έγκυρη και τελεσίδικη.
- Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος και σώσον Αγαθέ τας ψυχάς ημών. Πες μου!
- Γιώργο, ξεπέρασε τα μέτρα. Νιώσε εδώ. Αγάπα σαν τον Πατέρα σου. Ο άνθρωπος ή πάσχει ή αγωνίζεται ή πέφτει ή αφαιρείται. Ξεπέρασε τα μέτρα. Να είσαι, να μην υπάρχεις. Χαίρε!
_(16-03-2023, Ίλιον, Ελλάδα, 19:12΄)__________________________________________________
Artist statement για το εικαστικό δρώμενο "Εθελοντική Υπαλληλία".
Αντέχοντας τη χαζομάρα των άλλων γύρω κάνεις ήδη το χρέος σου προς τη ζωή και τον κόσμο. Αν μάλιστα προσεύχεσαι για έλεος και σωτηρία ή ακόμα καλύτερα δοξολογείς τον Θεό, τότε κανείς το χρέος σου απέναντι και σ' Αυτόν.
Με δεδομένο ότι τη χαζομάρα των άλλων δεν μπορείς να την αποφύγεις και είναι ανίκητη, το μόνο που χρειάζεται να σεβαστείς, να αγαπήσεις και να καταλάβεις όταν οι άλλοι σου λένε ή σου κάνουν κάτι είναι η "εθελοντική υπαλληλία", αυτό το εικαστικό δρώμενο στο οποίο υποβάλλεσαι και το οποίο θα χρεωθεί κατάλληλα όταν έρθει εκείνη η ώρα.
Αποφάσισε το: και μόνο για το δώρο της ύπαρξης που έχεις, οφείλεις "εθελοντική υπαλληλία", είτε είσαι εικαστικός είτε όχι τόσο τυχερός..."Εθελοντική Υπαλληλία" είναι το χρέος σου αφού δεν είσαι θεός ούτε θηρίο, θέλω να πιστεύω.
Το νιώθω συνειδητά ήδη σήμερα, 11 Αυγούστου 2023, και φυσικά χρειάζεται να κάνω εκκαθάριση, σάρωση και διαχείριση εφαρμογής στο κινητό μου με τέτοια που μοιράζονται και τις ευχές των αγίων που μας μακροημερεύουν.
Για τσέκαρε το: η ασφάλεια σου μήπως έχει ειδοποίηση ενέργειας; "Εθελοντική Υπαλληλία" θα είναι αυτή, μην την παραβλέπεις. Στέκεται πια και εικαστικά με το παρόν εικαστικό δρώμενο που πραγματοποιείται στο θέρετρο της Στεμνίτσας Αρκαδίας, την πάλαι ποτέ επιχειρηματική κι εικαστική έδρα του δράστη Acrobartist Γεωργίου Σπίθα. Αμήν.
__________________________________________
Καλλιτεχνική δήλωση για το εικαστικό δρώμενο "Μα για πόσο;"
Υπομονή, υπομονή, υπομονή!
Υπάρχει η αγάπη του Θεού, ελευθερία με νόμους και χρειάζεται κι άλλο ακόμα υπομονή.
Μα για πόσο;
Δόξα τω Θεώ υπάρχουν οι προσευχές των αγίων και των γερόντων και των μοναχών και μερικών άλλων που δίνουν χώρο στη μακροθυμία του Θεού και ο Χριστός μας έσωσε, αν Τον ακολουθούμε, και το Πνεύμα το Άγιο μας φωτίζει συνεχώς, μπας και συνέλθουμε στην μετάνοια.
Τι άλλο;
Ο κόσμος τρελάθηκε ή τρελαίνεται ή θα έρθει να βγει από τα ρούχα του και καλό είναι να μην δίνουμε τόση σημασία. Αρκεί να ζητάμε το έλεος του Κυρίου και να δοξάζουμε τον Θεό για όλα.
Μα για πόσο;
Ζητάς από τη μακαριότητα, την ευδαιμονία και την απόλαυση να τελειώσει ποτέ; Άλλο να την περιορίζεις οικειοθελώς από εγκράτεια ή ταπείνωση ή γνώση της μηδαμινότητάς σου.
Δόξα τω Θεώ για τα θαύματά Του! Ποτέ δεν μένουμε μόνοι, πάντα Αυτός παρών, και κάποτε μας ακούνε κι ακούγονται πράγματα θησαυροί.
Μα για πόσο;
Μην πεις ότι κουράστηκες ή δεν αντέχεις ή δεν θέλεις άλλο, θα κάνεις λάθος. Έχεις τη δύναμη, τη χάρη και τη συνέχεια, αυτά δίνονται άνωθεν.
Μην πεις: "αυτόνομα, ανεξάρτητα και μελωδικά τα ταμιεία του μυαλού μας χρειάζεται να είναι, χωρίς άνωθεν υποδείξεις ή συνειρμούς" ...και "μην απαντήσετε τα επόμενα δώδεκα χρόνια γιατί κάτι σκέφτομαι".
Μην πεις: "ξέρω, καταλαβαίνω και είμαι". Εγώ προσωπικά, δεν ξέρω τίποτα δεν καταλαβαίνω τίποτα, δεν είμαι τίποτα.
Μα για πόσο;
Μήπως είναι δικά σου όσα καταβάλλονται; Δεν ήταν άλλων και πάλι εκεί, σε άλλους, θα καταλήξουν; Γέννησες κάτι από το πουθενά; Δεν συνεισφέρουν όλοι σε ό,τι γίνεται; Δεν είμαστε ένας ακόμα πλανήτης πολτός ενέργειας;
Μα για πόσο;
Τόσο πολύ νοιάζεσαι γι' αυτό, κι όχι για το τί και πώς και γιατί; Δηλαδή παράδεισος με ελαφρύ ζυγό από αγάπη.
Μα για πόσο;
Μα, αλήθεια, έχει σημασία;
Μα για πόσο;
Ας είσαι κοντά στον Χριστό, με εξομολόγηση, εκκλησιασμό, θεία κοινωνία, αρκεί.
Το εικαστικό δρώμενο "Μα για πόσο;" δεν θέτει ερώτημα, προτείνει απαντήσεις στο τι καλούμαστε να κάνουμε κάποιοι τουλάχιστον από μας αν όχι όλοι. Πραγματοποιείται από 26-09-2023 σε μέρη εξωτικά σε γαίες επαγγελίας και χρόνους κατάλληλους με τρόπους πρόσφορους. Θα χαρώ αν το παρακολουθήσετε, επικοινωνήστε!
Γεώργιος Σπίθας,
Acrobartist.
Απόγευμα, Τρίτη, 03-10-2023:
Ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία και την παρακολούθηση του εικαστικού μου δρώμενου.
___________________________________________________________________
Artist statement για το εικαστικό δρώμενο "Έλαιον ειρήνης θυσίαν αινέσεως".
"- Γιώργο, δεν είσαι θεός αλλά προσπάθησε λίγο να Του μοιάσεις. Ο Θεός θα θύμωνε με τους ανθρώπους;
- Όχι, δεν το πιστεύω.
- Λοιπόν;
- Όλοι κάνουν ό,τι κάνουν και λένε ό,τι λένε για το καλό μου;
- Μπορείς να κάνεις εσύ πραγματικά κάτι για το καλό του Θεού; Δεν είσαι άξιος να κρίνεις, διακρίνεις, τι είναι για το καλό σου;
- Α, εσύ είσαι έτσι, τα φορτώνεις όλα σε μένα...
- Έχεις μεγάλο όνομα κι εδώ κι εκεί."
Η εμπλοκή με τις φωνές δεν είναι όπως την περιμένεις, όλο προκύπτουν πράγματα. Πάλι καλά, γιατί η εμπλοκή με τους ανθρώπους είναι συνήθως πια με αναμενόμενα αποτελέσματα.
Δεν ξέρω αν είναι πνευματική γήρανση αυτό. Όταν ήμουν παιδί κι έβλεπα κάτι περίεργο έλεγα: "Α, αυτός είναι έτσι." Και δεν ασχολιόμουν άλλο.
Τώρα εμμένω περισσότερο στις εμπλοκές.
Δόξα τω Θεώ καταφέρνω να βρίσκω παρηγοριά παρόλα αυτά και να έχω ειρήνη.
Αυτήν την ειρήνη σαν άλλη θυσία προσφέρω στις θείες λειτουργίες ως λαϊκός που συμμετέχω.
Δόξα τω Θεώ, και πάλι ως εδώ καλά.
Εύχομαι ίδια και σε σας!
Ίλιον, Πέμπτη, 05-10-2023.
Γεώργιος Σπίθας,
Acrobartist.
_________________________________________________________
Καλλιτεχνική δήλωση για "Το ανείκαστο" εικαστικό δρώμενο.
Μετά τα εικαστικά δρώμενα που έλαβαν χώρα από το 1992 ως και το 2023, ο Acrobartist Γεώργιος Σπίθας, ένας καλλιτέχνης που ακροβατεί μεταξύ λογικής και μυστηρίου, αρχίζει "Το ανείκαστο" εικαστικό δρώμενο, ένα δρώμενο απόλαυσης του παρόντος, από 01-01-2024.
"Το ανείκαστο" εικαστικό δρώμενο θα λάβει χώρα από την πρωτοχρονιά του 2024 και, χρησιμοποιώντας τη ζώσα και χρηστική γλυπτική εδώ γύρω στον πλανήτη, θα είναι ένα συνεχές παρόν έργο τέχνης, ένα έργο απόλαυσης της ουράνιας μακαριότητας στην οποία βρίσκεται ο Acrobartist Γεώργιος Σπίθας ως καλλιτέχνης που ακροβατεί μεταξύ λογικής και μυστηρίου.
"Το ανείκαστο" εικαστικό δρώμενο δεν περιμένει μη αναμενόμενες δράσεις άλλων γύρω, αλλά εντρυφεί στην οργιάζουσα καλλιτεχνική φύση του Acrobartist Γεώργιου Σπίθα και της απόλαυσης του παρόντος του.
"Το ανείκαστο" εικαστικό δρώμενο έχει ως πνευματικό οδηγό την εξομολόγηση και ως πνευματική αγωγή τη θεία κοινωνία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και εμπεριέχει τα κοινωνικά συμβάντα που μας κατσικώνονται κατά καιρούς.
Η σωτηρία, η αγάπη προς όλους κι η ειρήνη παντού, πάντα και για πάντα προτείνονται στο παρόν από "Το ανείκαστο" εικαστικό δρώμενο και πλαισιώνονται από την αγαθότητα της αποδοχής του κοινού που καλείται κοινωνία.
"Το ανείκαστο" εικαστικό δρώμενο θα έχει κυμαινόμενη διάρκεια ανάλογη με την τιμή της ενέργειας και της εξουσίας της αρχής, με σταθερή την εντροπία του γίγνεσθαι.
Καλείστε όλοι, ας γίνει η αρχή.
_____________________________________________________
Artist statement για το εικαστικό δρώμενο "Ψυχραιμία!".
Παρά τα όσα συμβαίνουν γύρω, το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε με φροντίδα εαυτού είναι ψυχραιμία.
Ό,τι και να γίνει από τους επικυρίαρχους, το χέρι Του μας κρατάει γερά και δεν θα μας αφήσει ως και την τελευταία στιγμή που θα αξιωθούμε να δούμε το σωτήριο της μακαριότητάς Του.
Οι αγωνίες μας και το παράπονό μας είναι προσευχές που ελκύουν τη χάρη Του. Ψυχραιμία!
Οι αναποδιές της ζωής δεν στοιχειοθετούν είναι, δεν θα μείνουν ως παρουσίες για πάντα. Ψυχραιμία!
Όλα θα περάσουν μέσα σε έναν παραναλωτικό χορό χαράς. Όλα θα συμβούν φυσικά και μεθοδευμένα με δική Του παραχώρηση. Ψυχραιμία!
Ο αγώνας μας θα δικαιωθεί με την ομολογία της πίστης μας σ' Αυτόν. Ψυχραιμία, η τελείωση των προσπαθειών μας.
- Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς!
________________________________________________________